Op het moment dat ik eindelijk echt kon geloven dat we zouden gaan, werden we tegen gehouden bij de visum controle. Op dit moment zit een van ons nog in Nederland.
Voor dit verhaal is even wat achtergrond informatie nodig.
Meet Mitchel:
Drie weken voordat we zouden vertrekken hadden Jeneh en ik in ieder geval de minimale dingen gedaan die we moesten doen voordat we daadwerkelijk konden vertrekken. Onze visums, het eerste hostel en de vaccinaties waren geregeld. Waar we precies heen willen, hoe we er komen en waar het land precies op de kaart ligt is , dat is allemaal overbodige informatie.
Toen was Mitchel daar, nadat wij hem dronken en lacherig hadden uitgenodigd mee te gaan op reis, vond hij het verbazingwekkend nuchter, de volgende dag, nog steeds een goed idee.
Dus baan opzeggen, paspoort verlengen, vaccinaties in z’n arm, visum aangevraagd en na mentale voorbereiding (wat hij wel degelijk nodig heeft voor een reis met ons), was deze jongen er klaar voor.
Daar dacht de vrouw achter de Bali bij Schiphol anders over, dus lang verhaal kort. Hij mocht pas 24 uur later vertrekken wegens fouten van de ambassade. Arme jongen, legt hij miljarden extra Vietnamese Dong in om met ons te kunnen vliegen, mag hij alsnog niet mee.
Zo solidair als dat Jeneh en ik zijn, gaven we hem een knuffel, een meelevende blik en de woorden: ‘ Zie je daar pik’.
Het is voor hem waarschijnlijk nog te vroeg om er om te kunnen lachen, maar hij leest de blog toch niet vanuit de lucht.
De vlucht was top. Ik had minder stress dan normaal en ze hadden de nieuwste Spider-Man film. Ik had thuis een mental breakdown, maar eenmaal in de lucht was ik tot Jeneh haar teleurstelling erg rustig.
De tweede vlucht was echt super gezellig, we hebben allebei 7 uur slaap gepakt. Jammer dat ik na die perfecte vlucht dan toch bijna alsnog die kotszak uit de stoel voor me nodig had, vanwege de adem van de Amerikaan naast mij, maar dat is bijzaak.
Eerste indrukken van hier:
Een hostel is geen hotel. De airco staat alleen op aangegeven tijden aan en de 10 mensen met wie je op een kamer slaapt, zijn niet de enige levende wezens met wie wij de nacht moeten doorkomen. Mensen zijn hier wel lekker spraakzaam en na een aantal uur wen je wel aan alle hoestende en roggelende mensen. Als ik af moet gaan op sommige hoesten die ik hoor denk ik dat het aantal kamergenoten steeds minder wordt aankomende dagen.
Het stinkt hier minder als in Bangkok, maar ik had me dan ook op het ergste voorbereid.
Ik was alweer vergeten hoe het ook alweer was om op straat de hele tijd aangestaard en aangesproken te worden. Net een zaterdagavond maar dan fulltime.
Mijn eerste miljoentje uit de muur getrokken en het was inderdaad zo leuk als ik had verwacht. Later vandaag ook 12000 dong neergelegd voor een flesje water.
We zijn op dit moment 18:47 09-05-19 nog niet afgezet of opgelicht. Wauw! Bijzonder. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat we het niet hebben doorgehad.
Verrassend! We hebben te veel shit bij ons, we hebben nu al een winkel gevonden met onzin dat we mee naar huis willen nemen.
Ik ga zo maar eens met gevaar voor eigen leven douchen, daarna met gevaar voor eigen leven de straat oversteken en dan met gevaar voor eigen leven het nachtleven hier bekijken. Verder gaat het goed hoor mam.
Jeneh en ik hebben voor het gemak maar een groepsapp aangemaakt met haar ouders en mijn 5 moeders om af en toe te laten weten dat we niet dood zijn. Leek ons wel de beste optie.
Reacties
Een reactie posten