Ik werd ‘s nachts wakker gemaakt door een jongen uit onze kamer, die duidelijk erg dronken was. Hij zei: ‘Hey, sorry to wake you, i think there is a girl heaving a heartattack, so i am not having the best night right now’. Ik had 1 seconde nodig om te realiseren wat deze jongen tegen mij zei en nog een seconde om te bedenken dat ik op dit moment waarschijnlijk een van de weinige nuchtere mensen ben op dit hele afgelegen hostel.
2 seconde later stond ik naast mijn bed. Ik rende in pyjama over het terrein opzoek naar het meisje. Met het noodnummer in mijn hand en de ergste scenario’s in mijn hoofd probeerde ik mijn EHBO weer te herinneren.
Ik vond het meisje waar hij het over had. Ik diagnosticeerde al gauw dat dit een typisch geval van ATK was. Ze vertelde mij dat ze net een paar minuten niet kon ademen, dat ze een paniek aanval had, en dat ze nu wel weer een biertje mocht, omdat mensen die bijna doodgaan bier verdienen. Ik ben geen dokter, maar ze klonk niet als iemand die een hartaanval had. Ik had de diagnose al snel kunnen stellen, maar na een kort gesprek wist ik het zeker. ATK (aandacht tekort) was hier gaande. Toen ze mijn voorgeschreven medicijn: water, niet wilde aannemen en weer aan de alcohol ging, stelde ik ook dat ze te veel verdere issues had. Deze ga ik niet kunnen oplossen in een nacht in mijn pyjama.
De zon scheen weer door het gat in de muur dat door kon gaan voor raam en het was vandaag wasdag.
Voor ons zijn de dagen op Ninhvana net als een strand vakantie in Spanje. In je pyjama ontbijten, insmeren, zonnen en zwemmen, in je bikini lunchen, insmeren, een beetje volleybal een beetje basketbal, douchen en avond eten. ‘S avonds zijn er spelletjes, waarbij het hele hostel meedoet en is iedereen lekker sociaal aan het doen. Toch zal mijn omschrijving van Ninhvana voor veel andere backpackers niet helemaal kloppen. Ik heb het idee dat mijn perspectie heel anders is.
Ik zal proberen een beschrijving te geven van het verblijf van andere reizigers in Ninhvana: Het is hier raar. De meid met veel te veel okselhaar (die een ‘hartaanval’ had), heeft het goed verwoord. Je voelt je hier gevangen en zij zegt op een goede manier, maar ik ben er nog niet over uit of ik het hier mee eens ben. Ik merk wel dat iedereen hier altijd langer blijft dan dat ze zeggen dat ze blijven. ‘Toch maar een nachtje bijboeken’.
Ik snap wat ze bedoeld, er hangt hier een rare sfeer. Dit komt waarschijnlijk grotendeels door de veel te luide en overdreven Engelse die hier in grote mate verblijven, maar ook door de ‘levensstijl’ die hier dag in en dag uit wordt aangehouden. De zon komt op en zo ook de mensen met hun katers. Er wordt massaal ontbeten en iedereen hangt rond. De dag lijkt in slowmotion te gaan, terwijl iedereen dutjes doet spelletjes speelt en weer langzaam aan het bier gaat naarmate de happy hours verstrijken. ‘S avonds is het tijd voor eten en een gekke thema-avond. Vanavond is het ‘Mexican night’. Als de laatste Engelse de dansvloer hebben verlaten om naar hun eigen bed of die van hun net gemaakte ‘vrienden’ te gaan, zijn alleen de (hoe zal ik het zeggen) ‘speciale’ mensen over.
Ik moet zeggen dat ondanks de rare sfeer, wat vooral te danken is aan de alcohol en seksuele spanningen, ik wel een aantal grappige mensen heb ontmoet. Ik vermaak me wel, maar jeneh en ik hebben al wel gemerkt dat deze plek, zeker voor lange tijd, niet onze kop thee is. Mitchel zal het hier wel meer gaan missen, die jongen is hier zo intens populair. de halve dag wordt er aan mij gevraagd waar Mitchel uithangt en krijg ik boksen van jongens omdat ze Mitchel cool vinden. Tijdens het avond eten vroeg iemand aan mij waarom ik Mitchel niet wil daten. Hij zei dat als hij een vrouw zou zijn hij sowieso voor Mitchel zou vallen. Ik gaf als reactie dat ik niks tegen homo’s had en dat hij zijn gang kon gaan.
Nadat de jongens door hadden dat ‘nee’ nee betekend en dat 10 minuten aardig tegen elkaar doen niet gelijk staat aan seks op het strand, had ik een leuke avond. Niet dat ik het de jongens allemaal kwalijk neem dat ze het proberen, ze moeten alleen even begrijpen dat wij Nederlandse Meiden toch anders zijn dan de Engelse Essex meiden (die wij hier hebben ontmoet). We hebben spelletjes gespeeld. Jeneh had Mitchel en mij opgegeven voor karaoke, wat we duidelijk hebben gekilled en ik heb een hilarische Belgische jongen (Michiel) ontmoet.
Ik vind het leuk en bijzonder hoe het contact hier verloopt met mensen die je net ontmoet. Zoals bijvoorbeeld Michiel die ik heb ontmoet. Ik keek perongeluk zijn richting in, maakte oogcontact en dacht toen bij mezelf: ‘shit, nu moet ik wel wat zeggen, want iedereen praat hier tegen elkaar en ik maakte oogcontact’. Vervolgens zit ik twee uur in een hilarisch gesprek.
Zo gaat het hier dus steeds. Michiel was niet de eerste en zal zeker niet de laatste persoon zijn die ik ontmoet op reis waarmee ik een klik heb. Je bespreekt 5 minuten de oppervlakkige dingen en deelt daarna lief en leed en na een dag of twee accepteer je dat je de ander nooit meer zal zien en dat is allemaal prima. Bijzonder hoe snel dat kan gaan en bijzonder hoe een korte ontmoeting ofwel entertainment, gezelschap of andere perspectieven op dingen kan opleveren. Hij verwoorde het zo: ‘Ale, als ik mijne kop een keertje hou en stop met babbelen, dan kan ik beter luisteren en wordt ik wijzer van anderen’.
Morgen alweer afscheid nemen van onze nieuwe contacten, want we pakken de bus naar het noorden.
Voor nu probeer ik wat slaap te pakken, wat nogal een uitdaging gaat worden. De blaffende honden van buiten en de snurkende mensen van binnen helpen niet bepaald mee.
Oh ja! wat duidelijk nog benoemd moet worden: ik heb de locals afgemaakt in een potje 10/10 mikken op de basket. Het klinkt ongeloofwaardig, maar frank (ik weet dat je dit leest) jij weet dat dit waar is.
2 seconde later stond ik naast mijn bed. Ik rende in pyjama over het terrein opzoek naar het meisje. Met het noodnummer in mijn hand en de ergste scenario’s in mijn hoofd probeerde ik mijn EHBO weer te herinneren.
Ik vond het meisje waar hij het over had. Ik diagnosticeerde al gauw dat dit een typisch geval van ATK was. Ze vertelde mij dat ze net een paar minuten niet kon ademen, dat ze een paniek aanval had, en dat ze nu wel weer een biertje mocht, omdat mensen die bijna doodgaan bier verdienen. Ik ben geen dokter, maar ze klonk niet als iemand die een hartaanval had. Ik had de diagnose al snel kunnen stellen, maar na een kort gesprek wist ik het zeker. ATK (aandacht tekort) was hier gaande. Toen ze mijn voorgeschreven medicijn: water, niet wilde aannemen en weer aan de alcohol ging, stelde ik ook dat ze te veel verdere issues had. Deze ga ik niet kunnen oplossen in een nacht in mijn pyjama.
De zon scheen weer door het gat in de muur dat door kon gaan voor raam en het was vandaag wasdag.
Voor ons zijn de dagen op Ninhvana net als een strand vakantie in Spanje. In je pyjama ontbijten, insmeren, zonnen en zwemmen, in je bikini lunchen, insmeren, een beetje volleybal een beetje basketbal, douchen en avond eten. ‘S avonds zijn er spelletjes, waarbij het hele hostel meedoet en is iedereen lekker sociaal aan het doen. Toch zal mijn omschrijving van Ninhvana voor veel andere backpackers niet helemaal kloppen. Ik heb het idee dat mijn perspectie heel anders is.
Ik zal proberen een beschrijving te geven van het verblijf van andere reizigers in Ninhvana: Het is hier raar. De meid met veel te veel okselhaar (die een ‘hartaanval’ had), heeft het goed verwoord. Je voelt je hier gevangen en zij zegt op een goede manier, maar ik ben er nog niet over uit of ik het hier mee eens ben. Ik merk wel dat iedereen hier altijd langer blijft dan dat ze zeggen dat ze blijven. ‘Toch maar een nachtje bijboeken’.
Ik snap wat ze bedoeld, er hangt hier een rare sfeer. Dit komt waarschijnlijk grotendeels door de veel te luide en overdreven Engelse die hier in grote mate verblijven, maar ook door de ‘levensstijl’ die hier dag in en dag uit wordt aangehouden. De zon komt op en zo ook de mensen met hun katers. Er wordt massaal ontbeten en iedereen hangt rond. De dag lijkt in slowmotion te gaan, terwijl iedereen dutjes doet spelletjes speelt en weer langzaam aan het bier gaat naarmate de happy hours verstrijken. ‘S avonds is het tijd voor eten en een gekke thema-avond. Vanavond is het ‘Mexican night’. Als de laatste Engelse de dansvloer hebben verlaten om naar hun eigen bed of die van hun net gemaakte ‘vrienden’ te gaan, zijn alleen de (hoe zal ik het zeggen) ‘speciale’ mensen over.
Ik moet zeggen dat ondanks de rare sfeer, wat vooral te danken is aan de alcohol en seksuele spanningen, ik wel een aantal grappige mensen heb ontmoet. Ik vermaak me wel, maar jeneh en ik hebben al wel gemerkt dat deze plek, zeker voor lange tijd, niet onze kop thee is. Mitchel zal het hier wel meer gaan missen, die jongen is hier zo intens populair. de halve dag wordt er aan mij gevraagd waar Mitchel uithangt en krijg ik boksen van jongens omdat ze Mitchel cool vinden. Tijdens het avond eten vroeg iemand aan mij waarom ik Mitchel niet wil daten. Hij zei dat als hij een vrouw zou zijn hij sowieso voor Mitchel zou vallen. Ik gaf als reactie dat ik niks tegen homo’s had en dat hij zijn gang kon gaan.
Nadat de jongens door hadden dat ‘nee’ nee betekend en dat 10 minuten aardig tegen elkaar doen niet gelijk staat aan seks op het strand, had ik een leuke avond. Niet dat ik het de jongens allemaal kwalijk neem dat ze het proberen, ze moeten alleen even begrijpen dat wij Nederlandse Meiden toch anders zijn dan de Engelse Essex meiden (die wij hier hebben ontmoet). We hebben spelletjes gespeeld. Jeneh had Mitchel en mij opgegeven voor karaoke, wat we duidelijk hebben gekilled en ik heb een hilarische Belgische jongen (Michiel) ontmoet.
Ik vind het leuk en bijzonder hoe het contact hier verloopt met mensen die je net ontmoet. Zoals bijvoorbeeld Michiel die ik heb ontmoet. Ik keek perongeluk zijn richting in, maakte oogcontact en dacht toen bij mezelf: ‘shit, nu moet ik wel wat zeggen, want iedereen praat hier tegen elkaar en ik maakte oogcontact’. Vervolgens zit ik twee uur in een hilarisch gesprek.
Zo gaat het hier dus steeds. Michiel was niet de eerste en zal zeker niet de laatste persoon zijn die ik ontmoet op reis waarmee ik een klik heb. Je bespreekt 5 minuten de oppervlakkige dingen en deelt daarna lief en leed en na een dag of twee accepteer je dat je de ander nooit meer zal zien en dat is allemaal prima. Bijzonder hoe snel dat kan gaan en bijzonder hoe een korte ontmoeting ofwel entertainment, gezelschap of andere perspectieven op dingen kan opleveren. Hij verwoorde het zo: ‘Ale, als ik mijne kop een keertje hou en stop met babbelen, dan kan ik beter luisteren en wordt ik wijzer van anderen’.
Morgen alweer afscheid nemen van onze nieuwe contacten, want we pakken de bus naar het noorden.
Voor nu probeer ik wat slaap te pakken, wat nogal een uitdaging gaat worden. De blaffende honden van buiten en de snurkende mensen van binnen helpen niet bepaald mee.
Oh ja! wat duidelijk nog benoemd moet worden: ik heb de locals afgemaakt in een potje 10/10 mikken op de basket. Het klinkt ongeloofwaardig, maar frank (ik weet dat je dit leest) jij weet dat dit waar is.
Reacties
Een reactie posten