Voor de mensen die niet weten waar ik het over heb. Jeneh en ik staan op het punt om aan de Ha Giang loop te beginnen. Dit is een vierdaagse motortrip door de prachtige natuur in het noorden van Vietnam.
Ik voel me als een onverslaanbare Transformer die samen met een meidenteam het kwaad gaat bestrijden.
De namen Eline de vegan en Katja de Duitseres mogen jullie nu alweer vergeten, want na de eerste 500 meter wisten Jeneh en ik al dat we dit geen 4 dagen vol gingen houden. Deze dames rijden veel te langzaam om met ons het kwaad te kunnen bestrijden. Ik vind ook gewoon dat je wat sneller van de omgeving moet kunnen genieten.
We hadden ons ingesteld op de meest onbegaanbare stukken weg. Ik had me zelfs al fysiek voorbereid door te oefenen in het water, diep water. Ik heb geoefend met vallen over losse stenen en met het droog maken van een natte scooter. We hebben geofend met crisissituaties als het oplossen van een lege tank midden op de route en dankzij de jongens van de Golden loop hadden we geoefend met het aanhouden van een lekker tempo.
Dit bleek deze eerste dag niet nodig. De weg was breed, goed aangelegd en het weer was perfect. We konden easy oefenen met schakelen en reden binnen no-time richting de eerste overnachting.
We hadden een top dag. Lekker met z’n tweeën met niemand rekening houdend hard over de weg. We hadden toetertaal bedacht om met elkaar te communiceren en meer hadden we niet nodig.
Ik voel me vrij en badass wanneer ik naar z’n 4 schakel.
Dat de mensen gelijk hadden is nogal een understatement. Het is hier zo adembenemend mooi. Foto’s, woorden en eigen zicht doen gewoon tekort aan wat er allemaal te zien is. Als je op een goed punt staat kan je zoveel zien dat het te veel is om in een keer in je op te kunnen nemen. Het is zo groen, zo groot, uitgestrekt landschap met bergen, heuvels, vlaktes, rotsen, mist, regen, zon, wind warmte, rijstvelden, mensen. Ik heb een goede mentale foto gemaakt die ik in mijn hoofd ophang net naast de foto van de Great Ocean road in Australië. Ik sta boven op een berg in een bocht die scherp rond de berg gaat. Vanaf dat punt zie ik 6 hoge bergen op de voorgrond bedekt met rijstvelden, palmbomen en twee verdwaalde huisjes. Achter die bergen staan nog meer bergen die zo ver weg lijken dat ze met een blauwe gloed overlopen in de strak blauwe lucht. Vanuit de verte (zover als dat ik kan kijken) loopt een turquoise rivier richting de bergen op de voorgrond. Langs de rivier liggen enorme keien en donker oranje zand, wat de foto nog meer kleur geeft.
Ik voel me gezegend en rijk.
Wat zo tof is aan deze trip is, dat iedereen die je tegenkomt dezelfde route aflegd. Hierdoor heb je met alle tegenliggers of medereizigers automatisch een band. Je komt ook steeds weer dezelfde mensen tegen, want iedereen stopt bij dezelfde uitkijkpunten en in dezelfde dorpjes. Ik dacht in ieder geval dat ik dit heel tof zou vinden, maarja. We hoorde haar tetterende stem al van meters afstand. We keken elkaar aan met de veelbetekenende blik: ‘Het zal toch niet?’, maar het was toch zo. Het was, schuilnaam, Lotte. Nadat ze ons zag wegduiken reageerden we op precies hetzelfde moment op precies dezelfde toonhoogte: ‘Heeeeeeyyyyy, toevallig’. Bedankt Mitch, dat we verplichte ontmoetingen hebben met jouw scharrels. Hij zit met z’n kont lekker op het strand en wij staan hier met Lotte.
Ik voel me geamuseerd.
We werden overmoedig. Tot nu toe was het de hele vakantie gelukt om verstandig te blijven. Maarja, die ‘gevaarlijke route’ die wij met twee vingers in onze neus rijden terwijl we iedereen in haalden, moesten we toch wel echt een beetje opleuken. We hadden de keuze voor: 1: verder de normale route of 2:: The challange road. Op de poort van de chalange road stonden plaatjes van springende stuntmotoren en het begunstig van de weg leek een modderbad. 1, 2, Ja. Natuurlijk gingen we.
De weg was echt zoals ze het ons beloofd hadden, challenging. We zijn verticaal van een berg gereden, we zijn uitgegleden en hebben drie keer zo lang gedaan over een kilometer dan op de normale weg, maar niet gevallen en gelachen dus we zouden het zo weer doen.
Ik voel de modder op mijn benen, mijn armen trillen en ik voel dat ik leef.
Yen Mihn was de bestemming van onze eerste overnachting.
--------------------------------------
Jeneh begon de dag fris en fruitig door zichzelf onder te gooien met water tijdens het ontbijt.
Ik voel me ready voor dag twee, kan niet wachten om weer op de motor te stappen en de blauwe plekken, die het zadel maakt, op mijn kont te verergeren.
Ik doe de navigatie en nou moet ik zeggen dat ik daar niet heel sterk in ben, maar het is mijn taak dus let’s go. Ik had de route dus helemaal uitgestippeld en had eindelijk (halverwege dag 2) door dat het best goed ging, ik heb alleen veel vieuwpoints niet in mijn route gezet. Gelukkig zie ik wel steeds mensen stoppen, dus ik doe alsof ik dat ook had gepland. Kijken hoelang het duurt voordat Jeneh dit door heeft.
Een groep (7) was gestopt bij een prieeltje, dus dit was duidelijk ook een stop die ik op mijn route had. Het waren Nederlanders, natuurlijk waren het Nederlanders, wat konden het anders zijn. We verlieten tegelijk de plek om door te rijden. Jeneh en ik hadden besloten deze gasten te gaan stalken, ze zullen vroeg of laat wel door hebben dat ze er twee aanhangers bij hebben.
Ik voel me een spion en een stalker.
Dit vind ik dus ook zo geweldig aan deze trip. vanaf de seconde dat zij doorhadden dat wij ze aan het stalken waren, waren we welkom. We werden in de groep gemengd. De twee voorste deden de navigatie en hielden het tempo hoog de achterste zorgde ervoor dat iedereen in de groep bleef en meteen toen ze door hadden dat wij meereden, hoorden wij daar ook bij. Het waren trouwens allemaal Nederlanders en een Braziliaan (Louis). Hierdoor sprak de groep de gehele tijd in het half Engels half Nederlands. Dit maakte sommige gesprekken leuker dan normaal.
We kwamen er al snel achter hoe deze groep met elkaar omgaat. Toen een van de jongens over het asfalt gleed en met een open been door iedereen geholpen werd, was dat wel duidelijk. Iedereen is zo verrekte aardig. Er wordt op elkaar gelet, er wordt voor elkaar gezorgd. Aan mij wordt steeds gevraagd of ik het rijden nog chill vind gaan en of ik een zonnebril wil lenen want die van mij was kapot. Jeneh en ik worden steeds voorgelaten, zodat we niet als laatste rijden en tijdens het klimmen op rotsen zijn er allemaal vriendelijke handen die ons wel even willen optillen. Er worden verhalen en eten gedeeld. We konden zomaar terecht bij hun volgende slaapadres en zo waren we opeens met een groep van 9. Een jongen dacht later die avond ook dat hij het bed met Jeneh kon delen, dat was dan net weer iets te veel van het goede. Dat ging niet gebeuren. Tandenborstels werden ook niet gedeeld.
Ik voel me veilig en deel van de schattige versie van de Hells angels.
Met deze groep zijn we de grens over gegaan naar China en weer binnen 10 minuten terug. Ik moet zeggen voor zover ik China heb gezien, lijkt het verdacht veel op Vietnam.
Door de mist en regen zijn we verder gereden. We zijn met de groep geëindigd in een grote slaapzaal met 15 bedden en roze klamboe’s. Karaoke en family dinner kon natuurlijk niet ontbreken.
--------------------------------------
Deze dag begon zoals alle andere dagen. Ik had ook dezelfde kleding aan, zoals alle andere dagen.
Ik voelde me smerig en enthousiast.
De route was echt vet vandaag. Aan de rechterkant ziet u een enorme rots en aan de linkerkant ziet u afgrond zonder vangrail. De weg zelf bestond uit een zandpaadje van een halve meter breed. Deze weg leidde wel naar het zoveelste Instagram waardige fotomomentje.
We hadden, zoals jullie dat van ons niet anders kunnen verwachten al een halve filmrol aan Instagram-waardige foto’s, maar de volgende foto moest alles gaan overtreffen. Het was de perfecte spot. Hiervoor is een beetje moeite doen natuurlijk wel op z’n plaats.
Ik denk dat we zo’n 30 meter omhoog hebben geklommen over puntige rotsen om een fotoshoot te houden op een uitstekende rotst dat zorgde voor een prachtige achtergrond. We hebben allemaal de tijd genomen om de perfecte nonchalante-weg-kijk-foto te kunnen plaatsen met de standaard cheesy quotes als: ‘Don’t go with the flow, be the flow’. Of ‘The best views comes after the hardest climb’. So much inspiration.
Ik voel me stoer en een beetje misselijk als ik over het randje kijk. Ik voel plaatsvervangende angst voor mensen met minder motoriek dan ik.
Er was een jongen, ik wilde hem niet noemen, maar ga het toch doen voor de wetenschap. Deze blog moet voor jullie natuurlijk wel enigszins leerzaam zijn. Deze jongen vond het nodig om aan de uitstekende steen te gaan hangen. Dit deed hij aan 4 vingers, om vervolgens met zijn hele gewicht boven een ravijn te spartelen. Het is vandaag niet gebeurd, maar de natuurlijke selectie komt deze jongen vroeg of laat en waarschijnlijk vroeg, halen. Ik denk dat zijn appartement in de hemel bijna af is, maar ik heb het hem niet gevraagd. Hij leek nogal druk met het meer geven om acute aandacht, dan zijn eigen leven. Hangjongeren.
Je zou denken dat mijn hart genoeg had gehad voor vandaag. Het is even in de volgende versnelling geweest en het het heeft wat slagen gemist, toch was het nog voor de lunch, dus rust zat er nog niet in.
Met 100 km per uur reed ik het volgende stadje in. Dit was overigens mijn behaalde record snelheid. Als een echte motorchick deed ik mijn helm af toen we stopte bij een lunchtentje.
Ik voel me sexy.
Toen ik mijn fout besefte ging de helm weer dubbel zo snel op en zat ik met zieke crisis mijn weg terug te rijden.
Ik voel me een kind van 5 met een ballon die net is lek geprikt.
Oké voordat jullie oordelen, hou in je hoofd dat dit dag 3 is he, dit was al drie dagen goed gegaan. Ik had mijn mobiel in de houder voor mij gezet en hij was eruit gevallen (de houder is te zien tussen de foto’s). Ja, het was een ijzerdraadje en ja, het zat niet strak en rammelde bij elke oneffenheid in de weg. Ja, meer dan drie mensen hebben me gewaarschuwd. Ah fijn.
Ik zal het niet mooier maken dan het is: Janken dat ik deed. Alle foto’s van de afgelopen maand zag ik verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik had van deze reis nog maar 3 goede mentale foto’s, de rest stond allemaal op mijn mobiel.
Hidde, Louis, Jeneh en ik zijn de drie kilometer heen en weer gereden waarin ik 100 had gereden. Inmiddels wist het halve dorp van het jankende meisje, want ik was redelijk hysterisch op zoek en ging mensen met gebaren om hulp vragen.
Vinden gingen we hem niet en find my iphone was geen optie, zelfs Snapchat locatie was niet te bereiken. Ik had met mijn geniale hoofd dat ding ook nog eens op vliegtuigstand gezet. Lekker Romy. Trouwens, met 100 km per uur is hij sowieso niet meer heel. Het is en blijft een ding, je hebt gelijk jeneh, klote van de foto’s, maar het was tijd mezelf weer bij elkaar te rapen. Het rouw proces was begonnen en het begon goed, met twee kipburgers.
Hidde was echt een schatje. Hij heeft me tijdens het burgers eten de hele tijd opgevrolijkt en we zijn gewoon meteen een nieuwe telefoon gaan kopen. Waarom niet, ik gooi gewoon een miljoentje en dan is er een nieuwe telefoon.
Ik voel me Romy lacht, Romy huilt.
Tijd om verder te gaan en het rouwproces af te sluiten. Van depressie, naar obsessief eten, naar acceptatie. Dit was een heftige lunchbreak voor mij. We stapte op de motor’s toen Louis nog even zomaar voor de laatste keer het Vietnamese nummer van mijn nieuwe simkaart probeerde.
Als een stem van een engel klonk het meisje aan de andere kant van de lijn dat geen woord Engels sprak. Er was een woord dat wij herkende ‘Highschool’. Met te veel goede hoop gingen we langs de paar scholen die dit dorpje had, geen geluk. We kregen de hulp van een Engels leraar (die duidelijk zijn Engels niet bijgehouden had), die met het meisje wilde praten. Na een, voor ons verwarrende, conversatie, konden wij een vrouw op een scooter volgen naar de goede highschool.
We reden er als een politie-escorte heen en toen we de goede bocht omkwamen, zag ik daar 12 kinderen met mijn telefoon zwaaien. Het kind schrok zich een ongeluk toen ik haar knuffelde. Mijn telefoon had geen krasje en de nieuwe telefoon kon ik terugbrengen met de nieuwe simkaart erin en al.
Ik voel me een miljonair en ben bang dat mijn geluk voor vandaag echt ophoud nu.
Hier komt de speciale aandacht voor: Hidde, dit had ik hem (en terecht) beloofd. Hij bleef positief en krijgt veel credits voor het helpen vinden van mijn mobiel. Nog meer credits krijgt hij voor het overleven en verbeteren van mijn extreme moodswings, terwijl we elkaar nog geen 24 uur kende. Louis behoord ook extreem veel credits toe, want hij was geniaal en gaf niet op.
We kwamen aan in een schattig hostel, waar Jeneh en ik een honeymoon suite hadden. We konden mee eten met het meest schattige family dinner dat je je maar kan bedenken. We zaten met de hele groep onder een rieten dak te eten bij kaarslicht. Andrea (Het vrouwelijke opperhoofd) nam de gelegenheid te speechen en de avond nog beter te starten. Het happywater ging erin als water en happy waren we.
Ik voel me geliefd en vol van de loempia’s.
--------------------------------------
De laatste dag was vol van dezelfde dingen als de dagen ervoor.
Ik voel me een professionele motorcoureur.
Ik heb met verbazing staan kijken wat voor idioot Mark is. Deze jongen springt samen met Louis van een rost af in een waterval en overleefd 70 door de bocht zonder een schram. De motor daarin tegen eindigde 3 meter verderop van een heuvel af in een maisveld, maar Mark had niks. Ik hoop dat ik op een dag net zo’n schijt heb aan de dingen als dat Mark dat heeft. We hebben in ieder geval al dezelfde hoeveelheid geluk, dus dat zit goed.
Deze laatste dag was gewoon gassen. Zoals een wijs persoon mij ooit zei: ‘Zelfs het mooiste uitzicht zal wennen’. Helaas was dit ook nu het geval. De lol van het motorrijden was er gelukkig nog lang niet af.
Ik voel mijn gezicht niet meer als ik keihard rij.
We zijn veilig aangekomen in Ha Giang en ik heb de tijd van mijn leven gehad. De mensen die daar mede voor gezorgd hebben ben ik erg dankbaar. Ik heb al over een aantal geschreven, maar heb tekort gedaan aan hoe awesome het was om deze mensen te leren kennen. Als je naar de groepsfoto kijkt is het van links boven naar rechts onder: Ik, Hidde, Jeneh, Anne-Lynn, Bobbie (de jongen op de coolste motor), Benjamin, Louis, Ilai (de jongen die een keer 27 dagen niet had gedoucht, ja, verhalen zijn gedeeld), Mark en Andrea.
Reacties
Een reactie posten