Vandaag gaan we de boel verkennen. We hebben 3 miljoen uit de muur gehaald en hebben scooters gehuurd. Zoals je van verstandige mensen als ons verwacht hebben we de hele scooter gefilmd op krassen, onze paspoort niet ingeleverd als borg en onze helmen (die geen reet voorstellen) extra stevig vast gemaakt.
Scooter rijden is echt zo tof hier. Gelukkig rijden ze hier rechts dus dat was al een zorg minder, maar aan het toeter gebruik moesten we nog even wennen. Na een tijdje snap je dat je met een hand bij de toeter en de ander bij het gas moet rijden. Vooral Mitchel blijkt te denken dat toeteren heel vriendelijk: ‘ HALLO’ betekend. Mitchel is een erg vriendelijke jongen dus hij zei tegen elke tegenligger even gedag.
We zijn naar ‘het lelijkste strand van Vietnam’ geweest. Het was helemaal niet lelijk en het zorgt voor hoge verwachtingen naar andere stranden. Het strand was bijna helemaal verlaten en mijn bijna-albino-huid kwam er al snel achter waarom, er is nergens schaduw. Iedereen ligt in de nabijgelegen resorts onder palmbomen in het gras, dus wij gaan proberen in te breken, dat leek me wel het best. Sneller dan gehoopt stond er een bewaker naast ons. Met onschuldige ogen zijn we maar weer naar het strand gegaan. Ik eindig dan weer als een lichtgevende Smigel op de stenen, want daar was een vierkante meter schaduw. Minder.
Omdat het strand toch niet zo lelijk was als gedacht hebben we, ter vermaak van de beveiliging, een korte fotoshoot gehouden. Model in Mui Ne is de verbeterde versie van models in Paris en Ariël op het droge is er niks bij.
Keihard toeterend reden we door naar een lokaal restaurantje. Ik heb Jeneh er eindelijk van kunnen overtuigen dat lokaal eten ook best lekker kan zijn. Winst.
De oorlog tussen mij en wc’s gaat hier lekker door, want een salamander die vanuit een wc-rol over je arm rent is echt een verrassingsaanval. Ik denk dat ik vanaf morgen de wc’s terug pak door de rest van de vakantie in de bosjes te kakken.
We zijn later door het gooi van Mui Ne terug gereden. Ik stond met verbazing te kijken naar de kasten van huizen die op nog geen 100 meter afstand staan vanaf de vervallen winkels.
We komen terug in het hostel en worden vermaakt door de Aziaten die weer eens wat doms doen. Ze slaan hier gaten in de zijkant van blikjes, maken 70 selfies met peace-teken en shotten vervolgens de gehele 330 Ml achterover. Het ritueel eindigt met het op de grond smijten van het blikje en het in het zwembad springen met kleding aan. Erg leuk om te zien wat een nederig en traditioneel volk het is.
Jeneh en Mitchel zijn verbrand. Nu wil ik niet zeggen: ‘Ik zei het je toch’, maar ik ga het toch doen. Het is dat ik geen bewijsmateriaal mocht verzamelen, maar ik zal even een beeld voor jullie schetsen. Een kreeft is er niks bij en Roodkapje kijkt haar ogen uit. Gelukkig matchen Jeneh en Mitchel met de Vietnamese vlag aankomende dagen. Gelukkig kan jeneh met haar borst het verkeer doen stoppen hier en boten als ze een lamp op haar hoofd zet. Vandaag is rood, de kleur van elke centimeter op je lichaam dat je niet hebt ingesmeerd. Vandaag is rood wat bruin had moeten zijn. Dat van mitchel is eigenlijk nog grappiger, want hij dacht tijdens de lunch slim te zijn om toch even zijn schouders in te smeren. Dus hij loopt nu al een tijdje met permanente externe schoudervullingen. Dit is duidelijk een winst voor mij als Sneeuwwitje.
Sneeuwwitje had vanavond nog een winst want we hebben de scooters gepakt en zijn naar een foodcourt gereden. Zo lekker gegeten. zo veel keus! Ik had homemade cheesecake als dessert, CHEESECAKE.
Ik denk dat Mitchel iets helderder uit zijn ogen moet gaan kijken, want op dit moment is het hem al 4 keer gevraagd of hij interesse heeft in Marijuana. Ik denk dat Marijuana vooral interesse heeft in hem, want als een gozer op een scooter naast hem parallel 60 probeert te rijden omdat hij Mitchel op een drukke weg al rijdend Marijuana in zijn mik probeert te duwen, Marijuana speelt niet echt hard to get.
Have you met Matt? Nou wij dus wel. Matt uit Chigago was onze buddy voor vanavond. Na een raar potje Jenga waarbij Mitchel en ik voor een half uur aan elkaar vast zaten, jeneh en ik een schoen uit hadden en Matt de barvrouw versierde, gingen we uit.
Dit was duidelijk de leukste avond tot nu toe en het was volledige te danken aan het motto: We moeten er zelf iets van maken.
De club was bijna leeg op wat mensen van het hostel en wat locals na. Op de dansvloer stonden wel geteld drie Vietnamezen jongens elkaar te schuren. We moesten er echt iets van maken. Na 10 minuten stonden de Aziaten Jeneh na te dansen. Na een half uur hadden we een meidendansclub en na nog een half uur stond iedereen op de dansvloer, niemand die elkaar verstond, maar iedereen snapt het internationale communicatiemiddel dans.
Later bleken de Aziatische meiden waar we de hele avond lol mee hadden geen locals te zijn maar reiziger vanuit Zuid-Korea dus tot zover konden wij dus vertrouwen op onze Europese aannames.
Na 2 uur stond ik met blote voeten in de club en had Mitchel het geweldige idee te gaan skinnydippen. Na nog eens twee minuten rende Mitchel met z’n blote reet uit de club de zee in. Jammer dat hij daarna zijn onderbroek kwijt was en Jeneh en ik op het strand stonden te zoeken.
Tot opluchting van de bewaking vonden we het maar weer genoeg geweest. We hebben onze scooters weer bij het hostel geparkeerd en hoorde dat jullie thuis de auto moesten krabben, dus dat was een fijne gedachte om in de airco mee in slaap te vallen.
We hebben vandaag ook nog tickets geregeld voor de busrit naar de volgende plaats en tickets voor de tour die we overmorgen om 4 uur ‘ s ochtends gaan nemen. Daarom sluit ik nu graag af met een hier-hadd-je-bij-moeten-zijn-grap ‘Heb jij al tickets?’
Reacties
Een reactie posten