Hanoi

Ik bevond mezelf in een rare situatie waarin ik doodsangsten moest doorstaan, de man links van mij probeerde te negeren en overgeefneigingen probeerde te beperken. Dit was lastig aangezien Jeneh rechts van mij zat te kotsen en ik een zakje met het ontbijt van vanmorgen in minder aantrekkelijke staat vasthield. Het scenario werd er niet beter op toen het vliegtuig vertraging kreeg en mijn angst voor het opstijgen werd verlengd of toen het kind achter ons besloot haar stembanden warm te houden door onophoudelijk te schreeuwen. Gelukkig bestaat onze volgende stop uit niks anders dan strand, resort en eten in je bikini.

Onze laatste bestemming zal echt vakantie zijn. Dat hebben we wel nodig na al dat reizen, krijgen we al medelijden?

Ik was gebleven bij de Ha Giang loop. Je vraagt je vast af, gaat iets dat nog overtreffen? (misschien vraag je je dat helemaal niet af, ik ga er vanuit). Het antwoord op die vraag is duidelijk: 'nee'. Toch hebben we ons zeker nog vermaakt in Hanoi.

We hebben meiden dingen gedaan. Onze innerlijke vrouw werd nogal getriggerd toen we ons lieten rijden naar het grootste winkelcentrum in Hanoi. We zijn geslaagd. Sterker nog, we zijn zo goed geslaagd dat ik hoop dat het tas inpakken ook zal slagen. De rest van de tijd in Hanoi was voornamelijk gevuld met vrouwendingen: Nagels lakken, wimpers laten zetten, een dubbele cheeseburger eten bij Macdonalds en nog veel meer.

Het leuke van Hanoi was, dat we iedereen nog een keer zagen. Mitchel is hier, de groep waarmee wij de Loop hebben gedaan, de helft van de Broi An groep en zelfs Eline en Lotte. We hadden de tijd iedereen nog even te zien en gedag te zeggen.

De Loop Groep

Het was avond en we wilde een drankje doen bij de groep waarmee wij de Ha Giang loop hadden gedaan. Ze zouden een eigen appartement via Airbnb hebben. Met ons geweldige verstand van Google Maps en ons natuurlijk aangeboren richtingsgevoel deden we er veel langer over dan nodig om bij de plaats van bestemming te komen. Het wordt er ook niet makkelijker op als je door de lokale bevolking steeds een verkeerde kant op wordt gestuurd. Ik dacht eerst dat ik achterdochtig was, maar serieus, de lokale bevolking mag ons echt niet. Na de 30ste keer foutlopen kom je er wel achter dat ze je gewoon een richting insturen. Vooral de richting: zover mogelijk hier vandaan, bleek een populaire te zijn. Nou moet ik ook toegeven, dat we niet bepaald snelle leerlingen zijn op dit gebied.

Nadat we er vijf keer langs waren gelopen hadden we het gevonden. Het was niet helemaal onze schuld dat we het niet meteen vonden, aangezien je eerst door een nogal schunnig verkrachtingsstraatje moest om in het appartement te kunnen komen. De steeg was afgesloten met een hek en binnen in de steeg kon je meerdere woonkamers inlopen, maar Google Maps had gelijk. Gangetje door, trappetje op en we stonden in een prachtig drie kamer appartement met sterverlichting boven het ronde tweepersoonsbed. Geen wonder dat het zo goedkoop is als je zoveel moeite moet doen om er te komen.

De boys van Broi An

We waren de meiden van Broi An tijdens onze trip tegengekomen, maar de jongens hadden we nog niet gezien. Ik ging met de jongens en hun nieuwe vriendin uit Friesland uiteten bij de Indiaan. Ik had mezelf alweer bijna binnen 10 minuten voor schut gezet, toen een Belg (DIE DUIDELIJK OP IEMAND UIT INDIA LEEK) gezellig bij onze tafel kwam staan praten. Ik dacht, ik geef even mijn bestelling op. Gelukkig hoorde bijna niemand het. Het was leuk de jongens nog even te zien. Alle eerst volgende keren (het aankomende jaar) dat ik hun zal zien, zal via Instagram zijn wanneer ze weer eens een nieuw land gaan ontdekken. Ik kijk er nu al tegenop onterecht jaloers te zijn.

Eline zijn we kwijt geraakt toen ze 4 bananen outfitjes voor haar vriend ging kopen en Lotte zijn we zonder succes ontlopen. Het gaat nog wel even duren voordat we haar zijn vergeten.

Mitchel

We gingen uiteten, zoals we elke dag doen. Vandaag was het speciaal want we gingen fancy uiteten. Voor mij totaal onlogisch, want ik eet binnen niet lekkerder dan bij een barbecue buiten, maar we waren weer herenigd met Mitchel dus let's go. We maakten kennis met de reismaatjes van Mitchel en hoorde de vernieuwde versie van Mitchel's reisplannen. De vernieuwde versie zal op dit moment al wel weer zes oude versies geleden zijn, maar het gaat om het idee. Het etentje ging verder in drankjes en de drankjes werden dansjes. We besloten dat het tijd was ons bed te gaan opzoeken en om onze avond met Mitchel goed af te sluiten. We hielden een logeerpartijtje bij ons. Onze kamergenoten waren niet super enthousiast toen ze ons binnen hoorde komen, maar Mitchel is hier nog maar een avond dus, boeien.

We hebben van iedereen afscheid kunnen nemen in Hanoi en kunnen met een gerust hart naar onze laatste bestemming in Vietnam: het eiland Phu Quoc.

Terwijl dat Jeneh en ik onszelf en de taxichauffeur wakker proberen te houden, (Serieus, deze man valt elk moment in slaap. Hij slaat zichzelf in het gezicht om de drie minuten) bedenk ik dat het fijn was dat het afscheid met Mitchel niet zo dramatisch was als de eerste keer dat we hem gedag zeiden.

We hadden ook geen tijd voor een dramatisch afscheid, want rond 5 uur 's ochtends werd Mitchel uit onze kamer gebonjourd door de hotelbewaking, omdat wij blijkbaar op een vrouwen kamer lagen en de onderbuurvrouw van het stapelbed had geklaagd. Ik snap niet wat er nou niet gezellig is aan een beetje de slappe lach om 3 uur 's nachts. Sommige mensen kennen geen pret. Ik had in ieder geval helemaal nergens last van, want net als door mijn wekker, sliep ik ook door al het geluid dat er gemaakt werd toen Mitchel werd weggestuurd.