Vandaag heb ik ontdekt dat er een kraampje naast ons huis staat met loempia’s! Dus hallo, ontbijt, lunch en tussendoortje om het uur.
Waar was ik gebleven? Oh ja, we zouden het nachtleven gaan bekijken.
Nou wil ik niet meteen 70 lijken, maar ‘herrie’ is wel het woord dat ik ga gebruiken. Misschien was, na een reis van 16 uur, meteen door gaan naar het nachtleven niet het allerbeste idee.
We zijn op een Christelijke tijd naar bed gegaan en kwamen de Duitse jongen van onze slaapzaal nog tegen. Jammer dat ik er in minder dan 24 uur al achter kom dat je hier de schimmel fysiek uit je bed moet houden. Deze schimmel was gelukkig makkelijk weg te sturen. In Duitsland krijgen ze namelijk ook Engels op school.
Vanochtend ben ik gewend geraakt aan het getoeter van buiten. Echt fijn dat je die de hele nacht hoort. Wanneer oma en ik nog eens een reisje doen, weet ik wel een goed slaapadresje ;).
Terwijl we vanochtend onze nagels hebben laten doen, hebben Jeneh en ik onze plannen voor vandaag maar eens besproken. Meteen na de nagelafspraak houden we ons aan ons strakke schema, dat begint met een dutje.
Mitchel is hier!
Cocktails zijn nodig. Jeneh en ik hebben ons dutje maar doorgetrokken tot het begin van de avond. Dat zal sowieso bevordelijk zijn voor onze jetlag.
We zijn naar de Chill Skybar gegaan om te vieren dat het Mitchel is gelukt ook in het land te mogen. Na een ontmoeting met een lelijke versie van Mr Grey, zijn we maar weer gegaan. Mitchel mocht niet naar binnen wegens gebrek aan mouwen. Dus we hebben uiteindelijk langer gedaan over het kopen van een shirt voor mitchel dan dat we daadwerkelijk in de chique skybar waren. Deze jongen heeft echt moeite om in een keer ergens binnen te komen.
Het zijn in de skybar was voor mijn benen echt een verademing. Ik kon eindelijk weer eens zitten op een wc in plaats van dat ik in een squat-houding sta te goochelen. De enige echte westerse luxe die ik tot nu toe mis.
Jeneh heeft me vannacht trouwens echt gered door wc papier te jatten bij een andere bar. Waarom verwachten ze hier dat iedereen het lekker vind om eigen reet schoon te spuiten met een waterstraal?
Na de cocktails heb ik de rest overgehaald om toch even langs de enige salsa bar in de buurt te gaan. Ik bleef iedereen de gehele weg, die langer duurde van verwacht en in 30 graden warmte was, er van overtuigen dat het ECHT de moeite waard zou zijn. Het was waarschijnlijk ook echt de moeite waard, toen deze bar nog open was 3 maanden geleden.
Walking street was vanmiddag nog een hele drukke straat en vannacht ook. De drukte is alleen veranderd van verkeer dat elkaar net niet aanrijd naar verkeer dat net geen dronken mensen aanrijd.
Een paar cocktails verder en Mitchel heeft ruzie met een Aziaat die hem aan het oplichten was en hem dubbel voor zijn drankjes wilde laten betalen. Gelukkig hebben we crisis nummer twee van deze reis kunnen voorkomen door te gaan.
Op de stoep van ons hostel lag. een dode rat van minstens 30 centimeter zonder staart erbij gerekend. Het heeft duidelijk een impressie gemaakt, anders zou ik het niet benoemen. We hebben Erik de Rat een waardig afscheid gegeven.
We wachten nu op onze bus naar onze volgende stop: Mui Ne. Het daglicht zorgt voor helderheid. Niet alleen kwamen we erachter dat de Aziaat waar mitchel ruzie mee had gelijk had, ook was het handig dat Mitchel een van onze Engelse vrienden in het Nederlands had geappt:’ Waar ben je bro?’ En bleek Erik niet alleen veel dikker dan ik gisteren dacht, maar in het zonnetje stinkt hij ook.
Waar was ik gebleven? Oh ja, we zouden het nachtleven gaan bekijken.
Nou wil ik niet meteen 70 lijken, maar ‘herrie’ is wel het woord dat ik ga gebruiken. Misschien was, na een reis van 16 uur, meteen door gaan naar het nachtleven niet het allerbeste idee.
We zijn op een Christelijke tijd naar bed gegaan en kwamen de Duitse jongen van onze slaapzaal nog tegen. Jammer dat ik er in minder dan 24 uur al achter kom dat je hier de schimmel fysiek uit je bed moet houden. Deze schimmel was gelukkig makkelijk weg te sturen. In Duitsland krijgen ze namelijk ook Engels op school.
Vanochtend ben ik gewend geraakt aan het getoeter van buiten. Echt fijn dat je die de hele nacht hoort. Wanneer oma en ik nog eens een reisje doen, weet ik wel een goed slaapadresje ;).
Terwijl we vanochtend onze nagels hebben laten doen, hebben Jeneh en ik onze plannen voor vandaag maar eens besproken. Meteen na de nagelafspraak houden we ons aan ons strakke schema, dat begint met een dutje.
Mitchel is hier!
Cocktails zijn nodig. Jeneh en ik hebben ons dutje maar doorgetrokken tot het begin van de avond. Dat zal sowieso bevordelijk zijn voor onze jetlag.
We zijn naar de Chill Skybar gegaan om te vieren dat het Mitchel is gelukt ook in het land te mogen. Na een ontmoeting met een lelijke versie van Mr Grey, zijn we maar weer gegaan. Mitchel mocht niet naar binnen wegens gebrek aan mouwen. Dus we hebben uiteindelijk langer gedaan over het kopen van een shirt voor mitchel dan dat we daadwerkelijk in de chique skybar waren. Deze jongen heeft echt moeite om in een keer ergens binnen te komen.
Het zijn in de skybar was voor mijn benen echt een verademing. Ik kon eindelijk weer eens zitten op een wc in plaats van dat ik in een squat-houding sta te goochelen. De enige echte westerse luxe die ik tot nu toe mis.
Jeneh heeft me vannacht trouwens echt gered door wc papier te jatten bij een andere bar. Waarom verwachten ze hier dat iedereen het lekker vind om eigen reet schoon te spuiten met een waterstraal?
Na de cocktails heb ik de rest overgehaald om toch even langs de enige salsa bar in de buurt te gaan. Ik bleef iedereen de gehele weg, die langer duurde van verwacht en in 30 graden warmte was, er van overtuigen dat het ECHT de moeite waard zou zijn. Het was waarschijnlijk ook echt de moeite waard, toen deze bar nog open was 3 maanden geleden.
Walking street was vanmiddag nog een hele drukke straat en vannacht ook. De drukte is alleen veranderd van verkeer dat elkaar net niet aanrijd naar verkeer dat net geen dronken mensen aanrijd.
Een paar cocktails verder en Mitchel heeft ruzie met een Aziaat die hem aan het oplichten was en hem dubbel voor zijn drankjes wilde laten betalen. Gelukkig hebben we crisis nummer twee van deze reis kunnen voorkomen door te gaan.
Op de stoep van ons hostel lag. een dode rat van minstens 30 centimeter zonder staart erbij gerekend. Het heeft duidelijk een impressie gemaakt, anders zou ik het niet benoemen. We hebben Erik de Rat een waardig afscheid gegeven.
We wachten nu op onze bus naar onze volgende stop: Mui Ne. Het daglicht zorgt voor helderheid. Niet alleen kwamen we erachter dat de Aziaat waar mitchel ruzie mee had gelijk had, ook was het handig dat Mitchel een van onze Engelse vrienden in het Nederlands had geappt:’ Waar ben je bro?’ En bleek Erik niet alleen veel dikker dan ik gisteren dacht, maar in het zonnetje stinkt hij ook.
Reacties
Een reactie posten