Onze dag begon terwijl die van Mitchel eindigde. Vier uur ‘s ochtends stonden Jeneh en ik naast ons bed. Ik denk dat het slaapritme bij mij nog niet helemaal op orde is, want ik stond met twee minuten vrolijk buiten. Dat hoef ik thuis voor 9 uur niet te proberen.
In het donker werden we opgehaald met een Jeep. We reden voor drie kwartier. In de Jeep kon je echt lekker wakker worden. Er was van alles te zien en een zachte wind blies, wegens gebrek aan glas in de ramen, door ons haar. Jeneh wist mij te wijzen op de fantastische octopus rontonde die in Mui Ne bekend staat om zijn lichtgevende armen. Jaarlijks bezoeken honderden toeristen de plek om deze rontonde te zien. Het is een beetje de Big Ben of het Vrijheidsbeeld van Mui ne, wie kent het niet. Ik ben echt blij dat we de kans hadden deze fantastische rontonde tegen te komen, gelukkig is er geen hol van waar. Maar het was goed vermaak om half 5. Daarna kwamen we bij onze eindbestemming. De eindbestemming was een woestijn achtige zandvlakte. Het was nog steeds donker, we zagen overal quads rondrijden met lampen, alleen dit vond ik al vet.
Het zand ging van zwart, naar geel, naar roze naar gewoon zandkleurig. De zonsopgang zorgde voor een super mooi effect.
Jeneh en ik hadden bedacht dat we stoer gingen zijn en naar de top gingen lopen inplaats van dat we miljoenen gingen neerleggen om met de quad naar boven te kunnen. Niet alleen Jeneh haar schouders waren nog aan het branden van de verbranding, maar ook onze kuiten begonnen nu van de opkomende spierpijn. We waren iets te enthousiast geweest met ons: ‘we gaan dit gewoon lopen’. Het meisje dat we in ons enthousiasme mee hadden genomen keek niet meer zo blij na een tijdje wandelen in het diepe zand. Opgevers zijn we niet, dus na een tijdje stonden we bovenop de berg te genieten van het uitzicht. Jammer dat de vreugde van de beklimming kort duurde, want we moesten natuurlijk ook nog terug. Gelukkig werden we boven beloond met een beetje zandhappen.
Terug in de jeep kwamen we er achter dat de jongens die met ons terug reden wel quad hadden gereden. We hadden de verkeerde keuze gemaakt, niet alleen waren zij met 10 minuten boven, maar mochten ze ook nog zelf de quad besturen. Shit, het zag er echt vet uit.
We werden verderop afgezet om het rode zand te bekijken, wat meer strandkleurig was dan rood, al helemaal in vergelijking met Jeneh haar lichaam stelde het niet zoveel voor. Stop drie van de tour was een plaats met uitzicht over een schattig vissersdorpje, jammer dat de plaats waar we vandaan konden kijken naar dode vis stonk en er uitzag als een afvalberg. Nadat we onze eigen tour hadden ingekort in overleg met de andere toeristen uit onze jeep, gingen we een dutje doen langs het zwembad.
Inpakken en wegwezen. We zeiden gedag tegen de Belgische meid die daar werkte en de andere backpackers die we hadden ontmoet.
Busje komt zo.
We reden over een gaten weg met haarspelt bochten de bergen in. Dalat here we come. Hilarisch dat Jeneh haar tindermatch achter ons rijdt in een andere bus en toevallig naar hetzelfde hostel gaat.
Later dan verwacht en later dan Jeneh haar tindermatch kwamen we aan mij het hostel. Onze buschauffeur was ook niet echt goed. Hij vergat bij de stop zelfs de handrem erop te zettten. Dat is in de bergen niet echt een goed idee.
Dit hostel scoort al METEEN punten. We hoefden niet eerst in te checken. Eat first. We kwamen aan en konden meteen aanschuiven aan een lange tafel met allemaal lokaal eten erop. Love it. We werden naast vijf andere Nederlanders gezet, dus verdoemd om elkaar te mogen gingen we onze plannen voor morgen maar overeenstemmen.
Bij het inchecken waren we als een consequent fort toen de lieve dame vroeg of zij onze paspoorten mocht bewaren. Don’t you trust me? Jeneh: No, Mitchel: No, ik: No. Gelukkig konden we het een beetje goedmaken met het personeel toen we ons drop gingen uitdelen.
Na het douchen en het verbergen van de muggenbulten die ondertussen voor derde bil kunnen doorgaan, gingen we naar de Maze bar. ‘We’ is vanaf dit moment: Jeneh, Mitchel en ik + de vijf Nederlanders die we zijn tegengekomen (Thom, Olger, Femke, Elzemieke en Marjolein).
We hadden al helemaal met elkaar gebond, aangezien we de halve avond liedjes hadden gezongen met de gitaar. Oprecht, oprecht, je kan me niet blijer krijgen. Lekker zingen en relaxen.
De Maze bar was dus echt aMAZEzing. Je moet een kelder in met allemaal trappertjes, gaten, en bruggetjes. We moesten onze weg banen door een soort hobbit achtig huis met veel doorgangen en uiteindelijk kwamen we uit in de bar. Dit was echt een vette bar. Ik kan er niet veel over kwijt, het was gewoon vet.
Er werd ons een fantastisch advies gegeven, dit ging als volgt: Als je een gore, beetje lugubere man tegen komt in de Maze bar en hij vraagt je mee te gaan naar een zolder moet je ‘ja’ zeggen. Klinkt als een verstandig advies. Dus wat hebben wij als verstandige volwassenen gedaan, precies, het advies opgevolgd. We zijn alle gore, lugubere mannen in de club afgegaan om te vragen of ze een kelder of zolder hadden waar we heen konden.
Voor de kinderen die dit lezen: nooit met vreemde mannen meegaan naar kelders of zolders. Maar in ons geval pakte het als volgt uit:
Er ging een busje naar de ‘geheime zolder’ en dat busje zat zo vol dat er ledematen van toeristen uit de ramen en deuren staken. Wij hebben op het laatste rondje gewacht. Er reet namelijk maar een bepaald busje naar die locatie.
We stonden voor een lift. Letterlijk, niks anders dan een lift. Het had een optie: omhoog.
We kwamen in de meest rare afterparty die ik ooit had gezien. Het was vol met toeristen. Er lag iemand op een bank te slapen, er stond iemand deaddrops te doen op een vloer die duidelijk niet schoon genoeg was om op te gaan liggen en de dj was waarschijnlijk niet helemaal 100. Toch was dit een vette ervaring en hebben we ons echt vermaakt.
De Mitchel en Romy dans is ontstaan in deze lugubere club. Op zo’n smerige plek is iets fenomenaals ontstaan. Als ik thuis kom, wil ik het jullie met alle liefde aanleren. Niet bang zijn als het jullie niet meteen in een keer lukt. Sommige mensen hebben het gewoon en snappen hoe je in je dans sprinklers en grasmaaiers na moet doen. Talent is aangeboren.
Reacties
Een reactie posten