Het was vanochtend voor mij te vroeg om als een zonnestraaltje uit bed te komen. Mitchel was er ook niet om de stemming erin te krijgen, dus staarde ik tijdens het ontbijt dood voor me uit.
Het zou het allemaal waard zijn, want vanochtend gingen we naar de Dark Cave. Helaas bleek het weer allemaal te mooi om waar te zijn, want na alle moeite van; vroeg opstaan, haasten, scooters huren, tanken en er heen rijden, bleek de cave vol.
Nog minder was dat we tijd hebben verspilt aan een uur wachten in de rij. Wij waren gek genoeg wel de enige die aan het wachten waren, terwijl bijna heel Azië rustig naar binnen kon, maar dat terzijde. Daarnaast hebben we ook nog wat tijd verspilt door proberen in te breken en iets van dat helder blauwe water te voelen.
Jeneh en ik klommen over het hek naar de bewaking en zagen een prachtig blauw meer. We wilde vanaf een soort duikplank meteen springen, maar werden net op tijd tegengehouden. Onze smeek/flirt kunsten gingen er bij deze man niet in. We mochten zelfs niet een halve keer springen.
We reden verder door het Nationaal park. Het is gewoon niet normaal mooi hier. Ik heb er letterlijk geen woorden voor, dat is een leugen, want ik schrijf er nu over, maar je snapt me. Het is gewoon gestoord mooi.
We wilde iets niet toeristisch doen, dus deden we de toeristische botanische tuinen. We hebben in de tuinen bij een waterval gezwommen met vissen die aan je voeten knabbelen. Het klink schattiger dan het is. Het is eigenlijk helemaal niet schattig, maar met deze hitte ga je gewoon het water in.
Lunch. De split in onze dag. Van de tour door het nationale park ‘s ochtends naar de zoektocht voor de perfecte National geographic foto.
Jeneh ging haar garderobe bijwerken en haar tas nog iets zwaarder maken terwijl ik op pad ging met Femke en de foto quad.
We begonnen met rondjes rijden, want de perfecte foto vereist toewijding en goed zoeken. Ik denk persoonlijk dat het haar gelukt is, maar het verhaal achter de foto is natuurlijk altijd het leukst.
Nou is het verhaal achter de foto niet het allerleukst, want deze man zat daar gewoon en had een fotogeniek hoofd en Femke een oog voor detail, maar hoe we tot die foto zijn gekomen dan vooral.
we reden rond. Over steenweggetjes, waar ik bijna op mijn bek ging, oke, een keer op mijn bek ging. Over bruggen en kwamen per ongeluk bij een uitkijkpunt. We hebben in maisvelden gestaan om een fotogenieke landbouwer te vinden die het waard was om door deze mieren heen te lopen in 40 graden. We zagen mensen aan het werk en wat werken ze hier hard, dat is niet normaal. Ondertussen hadden was volgens mij DE foto al gemaakt, maar we hadden nog tijd en benzine, dus waarom niet.
We reden langs een kerkje en liepen naar binnen, want ja de deuren waren open. Een groepje kinderen volgde ons en we konden het niet laten even kennis te maken. Ik heb er mijn nieuwe missie van gemaakt om alle kinderen die ik hier tegenkom DE handdruk te leren. Als wij Vietnam verlaten en over 30 jaar nog eens terugkomen, is dit een cultureel ding geworden voor de opkomende generatie.
Misschien was het tijd om te gaan. Femke was tevreden over de fotocollectie en ik had al zo’n 3 uur honger. We namen nog wel even de toeristische route terug, want ja, dat is tenslotte wat we zijn.
Op toeristisch route werd onze weg even versperd door een rivier van ongeveer 20 meter breed. Ik zag mijn ooghoek een gracieuze schaduw van twee mensen op een scooter die met een net tempo over de rivier reden, alsof het vers gelegd asfalt was. Mijn natuurlijke zelfvertrouwen en overdreven zelfovertuiging, nam weer eens de overhand, want ik stond nog geen 30 seconde later zeiknat midden in de rivier vast, het was daar toch iets dieper dan gedacht. Ik was een gat ingereden.
het was even spannend toen het erop leek dat mijn scooter niet ging starten. Ik was al aan het bedenken hoe ik het de verhuurder moest gaan verkopen, als hij me vanuit een rivier moest komen ophalen. Gelukkig waren er andere toeristen bij en een locale man met duidelijk een technische achtergrond, want als je de scooter op z’n kop houd loopt het water eruit. Ik stond erbij, ik keek erna en zat na 10 minuten weer vrolijk op mijn scooter.
EINDELIJK is het tijd voor mijn favoriete tijd. Karaoke-tijd. Als ik aan karaoke denk, denk ik aan een bar met mensen en een scherm met microfoon. Dit was die echt Aziatische versie. We liepen het gebouw in met schreeuwen de lichtgevende letters KARAOKE. We bestelde bij de vrouw achter de balie, die om een of andere rede met links de muis van de computer vasthield en met rechts de pielemuis van haar naakte zoontje, een grote karaoke-kamer. We kwamen binnen en overal waren banken, eten, drinken, twee grote schermen en een computer waarop je de nummers kon aanklikken. Ik heb me echt ZO goed vermaakt. Jeneh en ik hebben de verbeterde versie van high school musical gedaan. Verder kwamen de locale Vietnamese en minder locale Friese nummers, dankzij de galmende microfoon, zwaar emotioneel bij mij binnen. Wat een muzikaal hoogstandje. Ik zal jullie de filmpje besparen, maar neem het maar van mij aan.
We zaten zo in ons element dat zelfs de stroomuitval van een kwartier er niet voor kon zorgen dat wij stopte met zingen. We hebben serieus een kwartier in het donker in een kamer zonder airco zitten zingen.
De dag is alweer voorbij en wij zitten op de helft. Kunnen jullie van thuis een beetje liefde sturen, want Jeneh voelt zich niet zo lekker. Dit komt heel slecht uit, want zij heeft de Dark cave gekozen een morgen ochtend half 7 is poging twee gepland.
Het zou het allemaal waard zijn, want vanochtend gingen we naar de Dark Cave. Helaas bleek het weer allemaal te mooi om waar te zijn, want na alle moeite van; vroeg opstaan, haasten, scooters huren, tanken en er heen rijden, bleek de cave vol.
Nog minder was dat we tijd hebben verspilt aan een uur wachten in de rij. Wij waren gek genoeg wel de enige die aan het wachten waren, terwijl bijna heel Azië rustig naar binnen kon, maar dat terzijde. Daarnaast hebben we ook nog wat tijd verspilt door proberen in te breken en iets van dat helder blauwe water te voelen.
Jeneh en ik klommen over het hek naar de bewaking en zagen een prachtig blauw meer. We wilde vanaf een soort duikplank meteen springen, maar werden net op tijd tegengehouden. Onze smeek/flirt kunsten gingen er bij deze man niet in. We mochten zelfs niet een halve keer springen.
We reden verder door het Nationaal park. Het is gewoon niet normaal mooi hier. Ik heb er letterlijk geen woorden voor, dat is een leugen, want ik schrijf er nu over, maar je snapt me. Het is gewoon gestoord mooi.
We wilde iets niet toeristisch doen, dus deden we de toeristische botanische tuinen. We hebben in de tuinen bij een waterval gezwommen met vissen die aan je voeten knabbelen. Het klink schattiger dan het is. Het is eigenlijk helemaal niet schattig, maar met deze hitte ga je gewoon het water in.
Lunch. De split in onze dag. Van de tour door het nationale park ‘s ochtends naar de zoektocht voor de perfecte National geographic foto.
Jeneh ging haar garderobe bijwerken en haar tas nog iets zwaarder maken terwijl ik op pad ging met Femke en de foto quad.
We begonnen met rondjes rijden, want de perfecte foto vereist toewijding en goed zoeken. Ik denk persoonlijk dat het haar gelukt is, maar het verhaal achter de foto is natuurlijk altijd het leukst.
Nou is het verhaal achter de foto niet het allerleukst, want deze man zat daar gewoon en had een fotogeniek hoofd en Femke een oog voor detail, maar hoe we tot die foto zijn gekomen dan vooral.
we reden rond. Over steenweggetjes, waar ik bijna op mijn bek ging, oke, een keer op mijn bek ging. Over bruggen en kwamen per ongeluk bij een uitkijkpunt. We hebben in maisvelden gestaan om een fotogenieke landbouwer te vinden die het waard was om door deze mieren heen te lopen in 40 graden. We zagen mensen aan het werk en wat werken ze hier hard, dat is niet normaal. Ondertussen hadden was volgens mij DE foto al gemaakt, maar we hadden nog tijd en benzine, dus waarom niet.
We reden langs een kerkje en liepen naar binnen, want ja de deuren waren open. Een groepje kinderen volgde ons en we konden het niet laten even kennis te maken. Ik heb er mijn nieuwe missie van gemaakt om alle kinderen die ik hier tegenkom DE handdruk te leren. Als wij Vietnam verlaten en over 30 jaar nog eens terugkomen, is dit een cultureel ding geworden voor de opkomende generatie.
Misschien was het tijd om te gaan. Femke was tevreden over de fotocollectie en ik had al zo’n 3 uur honger. We namen nog wel even de toeristische route terug, want ja, dat is tenslotte wat we zijn.
Op toeristisch route werd onze weg even versperd door een rivier van ongeveer 20 meter breed. Ik zag mijn ooghoek een gracieuze schaduw van twee mensen op een scooter die met een net tempo over de rivier reden, alsof het vers gelegd asfalt was. Mijn natuurlijke zelfvertrouwen en overdreven zelfovertuiging, nam weer eens de overhand, want ik stond nog geen 30 seconde later zeiknat midden in de rivier vast, het was daar toch iets dieper dan gedacht. Ik was een gat ingereden.
het was even spannend toen het erop leek dat mijn scooter niet ging starten. Ik was al aan het bedenken hoe ik het de verhuurder moest gaan verkopen, als hij me vanuit een rivier moest komen ophalen. Gelukkig waren er andere toeristen bij en een locale man met duidelijk een technische achtergrond, want als je de scooter op z’n kop houd loopt het water eruit. Ik stond erbij, ik keek erna en zat na 10 minuten weer vrolijk op mijn scooter.
EINDELIJK is het tijd voor mijn favoriete tijd. Karaoke-tijd. Als ik aan karaoke denk, denk ik aan een bar met mensen en een scherm met microfoon. Dit was die echt Aziatische versie. We liepen het gebouw in met schreeuwen de lichtgevende letters KARAOKE. We bestelde bij de vrouw achter de balie, die om een of andere rede met links de muis van de computer vasthield en met rechts de pielemuis van haar naakte zoontje, een grote karaoke-kamer. We kwamen binnen en overal waren banken, eten, drinken, twee grote schermen en een computer waarop je de nummers kon aanklikken. Ik heb me echt ZO goed vermaakt. Jeneh en ik hebben de verbeterde versie van high school musical gedaan. Verder kwamen de locale Vietnamese en minder locale Friese nummers, dankzij de galmende microfoon, zwaar emotioneel bij mij binnen. Wat een muzikaal hoogstandje. Ik zal jullie de filmpje besparen, maar neem het maar van mij aan.
We zaten zo in ons element dat zelfs de stroomuitval van een kwartier er niet voor kon zorgen dat wij stopte met zingen. We hebben serieus een kwartier in het donker in een kamer zonder airco zitten zingen.
De dag is alweer voorbij en wij zitten op de helft. Kunnen jullie van thuis een beetje liefde sturen, want Jeneh voelt zich niet zo lekker. Dit komt heel slecht uit, want zij heeft de Dark cave gekozen een morgen ochtend half 7 is poging twee gepland.
Reacties
Een reactie posten