Dit was dus echt een mega vette dag. Ik denk dat deze post niet half gaat kunnen omschrijven, hoe ik deze dag heb ervaren. Ik ga het toch proberen!!
het begon veel te vroeg en eigenlijk niet zo leuk. Vanochtend Jeneh bijna moeten drogeren om mee te kunnen krijgen. 3 vitamine pillen, een flinke dosis zonnebrand crème en bijna een overdosis aan paracetemollen later, waren we er klaar voor. We gingen naar de dark cave en we waren er klaar voor. Heel Azië was voor de verandering nog niet bij deze cave, maar wat wil je ook met zo’n onchristelijke tijd.
De Dark cave experience begon nadat we allemaal vast geboden in zipline gear zaten. Helm op en gaan. De verplichte safety video was een duidelijke spoiler, maar nou kon het echt beginnen. Eerst deden we een zipline, wat totaal niet eng was een beetje kort maar wel grappig, daarna door het blauwe water zwemmen en daarna met onze tourguide King de cave in. Het ging tegen mijn natuur in om met blote voeten op strontachtige grond te lopen, maar de cave was mooi. Ik liet me vertellen dat dit niet te mooiste cave was, maar ik vond dit al heel wat hebben. Met de lampen op je helm uit was het donkerder dan de nacht, voor Marjolein wel fijn, dan zag ze minder spinnen.
We gingen de modder in en dan bedoel ik niet pootje baden, maar dan bedoel ik dat we ons binnen een minuut al niet meer aan de savety video hielden. We gooiden modder op elkaar en gedroegen ons zoals andere 10 jarige dat ook zouden doen. Ook het kajakken uit de grot verliep niet geheel volwassen toen we midden op een meer elkaar uit de boot aan het duwen waren met paddels. Terwijl, intussen de rest van vietnam zich verzameld had in bootjes om ons heen en zich wel aan de regels hielden, hadden wij lol. Dit had duidelijk ook te maken met het gebrek aan een zwemdiploma van de meeste Vietnamezen, want luister, als je deze mensen ziet zwemmen weet je zeker dat je als westerling hier in het olympisch zwemteam kan.
Nadat we uit de cave waren kwamen we bij een groot meer waar drie activiteiten te doen waren. Een zipline waar je vanaf kon springen een zipline met een klim element en een lanceer-wipwap. ik was happy. Ik denk dat we daar zo’n twee uur hebben gespeeld. Ik was zo happy dat ik niet door had en dat het me niet interesseerde dat mijn huid van rare naar medium rare ging. op dit moment zit ik met een welbekend roze huidje te typen.
Lekker lunchen met de meiden. Lekker shoppen met de meiden.
En weer door. We hadden onderweg net zo’n lanceer-wipwap gezien als bij de cave dus let’s go!
Ja, dat ging ik dus even niet doen. Niet alleen leek de constructie van de lanceer-wipwap niet helemaal stevig, ook moet je vaardig genoeg zijn om over een stel puntige rotsen te springen. Zelfs als je dat zou aandurven, is het nog maar de vraag of het diep genoeg was op de plek waar je zou landen, dus.... 1, 2, nee.
We hadden nog tijd en benzine, dus we gingen rondrijden. We kwamen in een straatje op een zandpad en werden nieuwsgierig van een machine.
Langs de weg liggen hopen rijst te drogen op plastic zeil. Nu zagen we eindelijk deze rijst in actie. De machine was een houten geval waar de bewoners (met het hele gezin) rijst in gooiden en dankzij een blower werden de blaadjes van de rijst gescheiden en werd de rijst op kwaliteit gesorteerd. Het had een primitieve uitstraling, maar wat werkt, dat werkt. Het was geen licht werk, dus we gingen even helpen. De jongens droegen de zakken gesorteerde rijst naar boven en wij stonden de rijst van de oprit te harken.
We maakten kennis met een gezin en met de rest van de straat. We kregen een tour door het huis (wat best groot was) en de ‘keuken’, wat buiten een gat met vuur was. De keuken had wel mooi uitzicht, dus het was prima.
De mensen vonden ons maar wat gezellig en eigenaardig. Ze lachten ons toe en uit. Wij deden hetzelfde dus het was prima. Femke was aan het bonden met de jongste zoon die haar een uur met een speelgoed tractor heeft achtervolgt. Met gebaren kwamen we een heel eind, zelfs zo’n eind dat er gevraagd werd of we bleven eten. Het antwoord hierop lijkt me duidelijk.
We kregen eigen gemaakte rijst. Geroosterde vis en twee bijgerechten met veel vraagtekens. Ik kan je vertellen, zodra we het hoofd van die vis hadden afgeknipt, was hij echt lekker. Na 100 selfies met de kinderen was het voor ons echt tijd om te gaan, de bus zou 9 uur vertrekken en het was nodig eerst te douchen.
In de hal stonden we toen de buurman binnen kwam met nog meer eten Kip noodles. Ja, je kan dan gewoon niet weg. Kan niet. Dus wij weer aan tafel. Kip noodles was het goede woord wan het was echt noodles met kip en dan vooral alles van de kip kop en poot erbij. We hebben ons uit beleefdheid vol gepropt met noodles, maar niemand ging zich aan het hoofd van die kip of de daar bijkomende voedselvergiftiging wagen. We zijn gevlucht toen we de kans kregen, maar niet zonder deze mensen hartelijk te bedanken.
Op de terugweg besefte ik mij dat ik dit een hele vette ervaring had gevonden en dat dit een dag was die niemand van mij kan afpakken. In de cave had ik niet eens een camera bij me, maar mentaal zit mijn rolletje van vandaag helemaal vol. Genoeg mentalpictures om nog even op te kunnen teren.
Nu in de nachtbus merk ik dat ik ondertussen gewend ben geraakt aan het schommelen en geschud van de bus. Ze rijden hier nou eenmaal tering hard en net niet aanrijden is net niet, dus prima. Ik draai me nog een keertje om, want deze slaapbus is schoon en ligt heerlijk.
het begon veel te vroeg en eigenlijk niet zo leuk. Vanochtend Jeneh bijna moeten drogeren om mee te kunnen krijgen. 3 vitamine pillen, een flinke dosis zonnebrand crème en bijna een overdosis aan paracetemollen later, waren we er klaar voor. We gingen naar de dark cave en we waren er klaar voor. Heel Azië was voor de verandering nog niet bij deze cave, maar wat wil je ook met zo’n onchristelijke tijd.
De Dark cave experience begon nadat we allemaal vast geboden in zipline gear zaten. Helm op en gaan. De verplichte safety video was een duidelijke spoiler, maar nou kon het echt beginnen. Eerst deden we een zipline, wat totaal niet eng was een beetje kort maar wel grappig, daarna door het blauwe water zwemmen en daarna met onze tourguide King de cave in. Het ging tegen mijn natuur in om met blote voeten op strontachtige grond te lopen, maar de cave was mooi. Ik liet me vertellen dat dit niet te mooiste cave was, maar ik vond dit al heel wat hebben. Met de lampen op je helm uit was het donkerder dan de nacht, voor Marjolein wel fijn, dan zag ze minder spinnen.
We gingen de modder in en dan bedoel ik niet pootje baden, maar dan bedoel ik dat we ons binnen een minuut al niet meer aan de savety video hielden. We gooiden modder op elkaar en gedroegen ons zoals andere 10 jarige dat ook zouden doen. Ook het kajakken uit de grot verliep niet geheel volwassen toen we midden op een meer elkaar uit de boot aan het duwen waren met paddels. Terwijl, intussen de rest van vietnam zich verzameld had in bootjes om ons heen en zich wel aan de regels hielden, hadden wij lol. Dit had duidelijk ook te maken met het gebrek aan een zwemdiploma van de meeste Vietnamezen, want luister, als je deze mensen ziet zwemmen weet je zeker dat je als westerling hier in het olympisch zwemteam kan.
Nadat we uit de cave waren kwamen we bij een groot meer waar drie activiteiten te doen waren. Een zipline waar je vanaf kon springen een zipline met een klim element en een lanceer-wipwap. ik was happy. Ik denk dat we daar zo’n twee uur hebben gespeeld. Ik was zo happy dat ik niet door had en dat het me niet interesseerde dat mijn huid van rare naar medium rare ging. op dit moment zit ik met een welbekend roze huidje te typen.
Lekker lunchen met de meiden. Lekker shoppen met de meiden.
En weer door. We hadden onderweg net zo’n lanceer-wipwap gezien als bij de cave dus let’s go!
Ja, dat ging ik dus even niet doen. Niet alleen leek de constructie van de lanceer-wipwap niet helemaal stevig, ook moet je vaardig genoeg zijn om over een stel puntige rotsen te springen. Zelfs als je dat zou aandurven, is het nog maar de vraag of het diep genoeg was op de plek waar je zou landen, dus.... 1, 2, nee.
We hadden nog tijd en benzine, dus we gingen rondrijden. We kwamen in een straatje op een zandpad en werden nieuwsgierig van een machine.
Langs de weg liggen hopen rijst te drogen op plastic zeil. Nu zagen we eindelijk deze rijst in actie. De machine was een houten geval waar de bewoners (met het hele gezin) rijst in gooiden en dankzij een blower werden de blaadjes van de rijst gescheiden en werd de rijst op kwaliteit gesorteerd. Het had een primitieve uitstraling, maar wat werkt, dat werkt. Het was geen licht werk, dus we gingen even helpen. De jongens droegen de zakken gesorteerde rijst naar boven en wij stonden de rijst van de oprit te harken.
We maakten kennis met een gezin en met de rest van de straat. We kregen een tour door het huis (wat best groot was) en de ‘keuken’, wat buiten een gat met vuur was. De keuken had wel mooi uitzicht, dus het was prima.
De mensen vonden ons maar wat gezellig en eigenaardig. Ze lachten ons toe en uit. Wij deden hetzelfde dus het was prima. Femke was aan het bonden met de jongste zoon die haar een uur met een speelgoed tractor heeft achtervolgt. Met gebaren kwamen we een heel eind, zelfs zo’n eind dat er gevraagd werd of we bleven eten. Het antwoord hierop lijkt me duidelijk.
We kregen eigen gemaakte rijst. Geroosterde vis en twee bijgerechten met veel vraagtekens. Ik kan je vertellen, zodra we het hoofd van die vis hadden afgeknipt, was hij echt lekker. Na 100 selfies met de kinderen was het voor ons echt tijd om te gaan, de bus zou 9 uur vertrekken en het was nodig eerst te douchen.
In de hal stonden we toen de buurman binnen kwam met nog meer eten Kip noodles. Ja, je kan dan gewoon niet weg. Kan niet. Dus wij weer aan tafel. Kip noodles was het goede woord wan het was echt noodles met kip en dan vooral alles van de kip kop en poot erbij. We hebben ons uit beleefdheid vol gepropt met noodles, maar niemand ging zich aan het hoofd van die kip of de daar bijkomende voedselvergiftiging wagen. We zijn gevlucht toen we de kans kregen, maar niet zonder deze mensen hartelijk te bedanken.
Op de terugweg besefte ik mij dat ik dit een hele vette ervaring had gevonden en dat dit een dag was die niemand van mij kan afpakken. In de cave had ik niet eens een camera bij me, maar mentaal zit mijn rolletje van vandaag helemaal vol. Genoeg mentalpictures om nog even op te kunnen teren.
Nu in de nachtbus merk ik dat ik ondertussen gewend ben geraakt aan het schommelen en geschud van de bus. Ze rijden hier nou eenmaal tering hard en net niet aanrijden is net niet, dus prima. Ik draai me nog een keertje om, want deze slaapbus is schoon en ligt heerlijk.
Reacties
Een reactie posten