Net als ik heeft de scooter van Olger weer opstart problemen. We vertrokken in een ideale wereld om kwart voor 8, maar we zijn met 8, dus zeg maar gerust kwart over.
Dansend op de scooter met muziek in onze oren, rijden we vandaag weer terug naar Hoi an. De temperatuur was geweldig. Niet te koud niet te warm lekker windje.
Leuk feitje: de vangrail wordt hier als waslijn gebruikt.
We stopten na onze ochtend rit even om in de berm te chillen. Het was een nogal noodgedwongen stop wegens gebrek aan benzine. Het record van niet zweten was helaas binnen een seconde van stoppen verbroken.
We hebben even een picknick van ander half uur gehouden terwijl we gezelschap hadden van de mieren. Om hulp vragen aan voorbijgangers had ook weinig nut, want ons tegenhouden werd gezien als vriendelijk zwaaien. Het enige wat we konden krijgen van de voorbijgangers was een vriendelijk hallo, benzine zat er niet bij.
Toen het geluid van de motor vanuit de bocht te horen was en daadwerkelijk bleek dat het Mitchel en Olger waren met benzine, waren we echt veel blijer dan normaal om de jongens te zien.
Het was 12 uur geweest, misschien is het tijd voor ontbijt. De ondervoeding van deze trip is niet normaal, we kunnen gewoon weer alleen maar noodles krijgen. het lijk hier wel een derde wereldland joh.
De man in het “resturant” snapte ons weer eens niet. Marjolein ging hem even een handje meehelpen.
Het laatste stuk gingen we tegemoet. We deden het niet rustig aan. Als je goed kan skiën begrijp je wat ik bedoel. Je gaat zo hard dat je adrenaline omhoog gaat en je ogen tranen. Je hebt maximale controle maar je weet ergens in je achterhoofd dat er maar een minimale variabele nodig is om deze controle compleet weg te halen. Het risico is groot, maar het gevoel dat je ervan krijgt is het waard en het uitzicht is fantastisch. De enige verschillen, op de piste heb je veel aan en hier bijna niks, er ligt geen sneeuw op de bergen en inplaats van ergens naar binnen te gaan voor een warme chocomelk, ga je voor de airco.
Terug in Hoi an en de scooterverhuurder zei niks over de gestegen kilometerteller of de nieuwe accu in Olger’s scooter.
Toe aan een douche was een understatement. Toe aan eten ook. We zijn naar en Nederlandse burgerzaak geweest. Dit was een goede burger. Niet dat ik nog een objectieve mening kon hebben na die niet voedzame noodles van de afgelopen dagen.
De laatste avond met z’n 8e ging in. Tijd voor een avondje uitgaan. Op dit moment hebben Mitchel, Marjolein, Elzemieke en hun chauffeur, het record van met zo veel mogelijk mensen op een scooter. Jammer dat die van Thom, Jeneh en mij is verbroken.
Na deze dagen hadden we de hotelkamer voor precies 8 personen wel verdiend. het overspringen van bed naar bed was ook volledig noodzakelijk en verdiend na die 409 km die we hadden afgelegd.
Ik sliep half toen ik nog het gevoel had dat ik op de skipiste stond. Dat scooter rijden heeft toch meer indruk achtergelaten dan ik dacht.
Dansend op de scooter met muziek in onze oren, rijden we vandaag weer terug naar Hoi an. De temperatuur was geweldig. Niet te koud niet te warm lekker windje.
Leuk feitje: de vangrail wordt hier als waslijn gebruikt.
We stopten na onze ochtend rit even om in de berm te chillen. Het was een nogal noodgedwongen stop wegens gebrek aan benzine. Het record van niet zweten was helaas binnen een seconde van stoppen verbroken.
We hebben even een picknick van ander half uur gehouden terwijl we gezelschap hadden van de mieren. Om hulp vragen aan voorbijgangers had ook weinig nut, want ons tegenhouden werd gezien als vriendelijk zwaaien. Het enige wat we konden krijgen van de voorbijgangers was een vriendelijk hallo, benzine zat er niet bij.
Toen het geluid van de motor vanuit de bocht te horen was en daadwerkelijk bleek dat het Mitchel en Olger waren met benzine, waren we echt veel blijer dan normaal om de jongens te zien.
Het was 12 uur geweest, misschien is het tijd voor ontbijt. De ondervoeding van deze trip is niet normaal, we kunnen gewoon weer alleen maar noodles krijgen. het lijk hier wel een derde wereldland joh.
De man in het “resturant” snapte ons weer eens niet. Marjolein ging hem even een handje meehelpen.
Het laatste stuk gingen we tegemoet. We deden het niet rustig aan. Als je goed kan skiën begrijp je wat ik bedoel. Je gaat zo hard dat je adrenaline omhoog gaat en je ogen tranen. Je hebt maximale controle maar je weet ergens in je achterhoofd dat er maar een minimale variabele nodig is om deze controle compleet weg te halen. Het risico is groot, maar het gevoel dat je ervan krijgt is het waard en het uitzicht is fantastisch. De enige verschillen, op de piste heb je veel aan en hier bijna niks, er ligt geen sneeuw op de bergen en inplaats van ergens naar binnen te gaan voor een warme chocomelk, ga je voor de airco.
Terug in Hoi an en de scooterverhuurder zei niks over de gestegen kilometerteller of de nieuwe accu in Olger’s scooter.
Toe aan een douche was een understatement. Toe aan eten ook. We zijn naar en Nederlandse burgerzaak geweest. Dit was een goede burger. Niet dat ik nog een objectieve mening kon hebben na die niet voedzame noodles van de afgelopen dagen.
De laatste avond met z’n 8e ging in. Tijd voor een avondje uitgaan. Op dit moment hebben Mitchel, Marjolein, Elzemieke en hun chauffeur, het record van met zo veel mogelijk mensen op een scooter. Jammer dat die van Thom, Jeneh en mij is verbroken.
Na deze dagen hadden we de hotelkamer voor precies 8 personen wel verdiend. het overspringen van bed naar bed was ook volledig noodzakelijk en verdiend na die 409 km die we hadden afgelegd.
Ik sliep half toen ik nog het gevoel had dat ik op de skipiste stond. Dat scooter rijden heeft toch meer indruk achtergelaten dan ik dacht.
Reacties
Een reactie posten