‘Oh jongens hebben jullie ook zo’n zin om op te staan en het beste uit deze dag te halen?’
Dit zegt Mitchel om half 10 ‘s ochtends na het uitgaan.
Gedesoriënteerd, helaas niet gedesinfecteerd, wat duidelijk wel nodig is hier, wakker geworden in het hostel. Samen met onze groep ontbeten en op pad gegaan om scooters te huren. We willen wat hoogtepunten en watervallen van Dalat bekijken.
We liepen door een smal straatje, langs achterbuurten door iemands tuin op zoek naar de scooter verhuur. Volgens mij was het gewoon een gezin die toevallig vijf scooters hadden staan en snel geld wilde verdienen, maar oké.
Minder oké was dat sommige scooters geen spiegels hadden of zachte banden. Stonden we daar een een half uur uit te leggen dat we toch echt spiegels wilde hebben. Na het spelletje: spiegeltje erop spiegeltje eraf had Marjolein de knoop doorgehakt en bedacht dat we beter ergens anders heen konden gaan. Ze had gelijk, vooral toen een van de verhuurders zei: ‘Ja, deze is duur, dus als je deze laat vallen moet je betalen’.
Daar gingen we weer. In de taxi naar de stad. Als je er rekening mee houdt dat niemand zich hier aan de verkeerslijnen houd en onze taxichauffeur met twee telefoons tegelijk bezig was, reed hij best netjes. Thom heeft maar een keer het stuur hoeven over te pakken.
Wat een prachtige watervallen. Het was alleen niet echt wat we er van hadden verwacht. Langs de straatgoten en van trappen af stroomden het regenwater. Ik denk dat de werkelijke watervallen er niks bij zijn. Gelukkig hadden Jeneh en ik onze regenjassen in het hostel gelaten.
Ik vind Dalat een mooie stad. Leuker dan HCMC, omdat het anders is dan de andere plekken die ik in Azië heb gezien. Jammer dat ik vandaag vooral alleen de straatstenen en stoepjes heb bekeken. Ik liep namelijk als een schildpad mee onder de poncho van Femke. Femke en ik hebben even goed kennis kunnen maken. Dat moet ook wel als je een tijd lang half aan elkaar vastgeplakt loopt en ik volledig op haar zicht moest vertrouwen. We hebben tijdens onze wandeling meerder bijna-dood-ervaringen meegemaakt, dus dat bracht ons ook dichter tot elkaar. Oversteken in een gedeelde poncho is een uitdaging en lopen door een soort straat rivier, zorgt ook voor de nodige adrenaline bij het bijna uitglijden. Het hoogtepunt was het bijna van de trap afdonderden. Toch nog watervallen en hoogtepunten gezien vandaag.
Na het schuilen in een winkelcentrum, wat ook al heel raar was, want onze tassen werden dicht getyriped wegens diefstal. Mitchel at ook nog een raar groen broodje.
Iedereen was zeiknat en koud dus teruggaan was het beste. Nu zit ik vanuit de warmte te typen.
Mitchel had een top idee. We namen een massage.
Taxi in, afgezet bij de spa, zwarte thee met vanille (deze moet ik echt onthouden, deze thee was top), kleren uit en liggen maar. Een beetje onwennig was het wel. Het Vietnamese gefluister tussen de twee masseuses, het geluid van het knakken van Mitchels vingers en het ‘full body’ masseren nogal serieus nemen waren nieuw voor mij. Maarja, het spastisch bewegen en lachen wanneer de masseuse mijn voeten aanraakt, was misschien wel raar voor haar.
Taxi in, taxi uit en het eten stond al op tafel. Na een dinner met pittige komkommer en rijst heeft vooral Jeneh nog veel verloren met het Zweeds pesten.
Morgen gaan we een nieuwe poging doen tot scooters huren. Hopelijk heeft het insmeren van zonnebrand morgen wel echt zin.
Dit zegt Mitchel om half 10 ‘s ochtends na het uitgaan.
Gedesoriënteerd, helaas niet gedesinfecteerd, wat duidelijk wel nodig is hier, wakker geworden in het hostel. Samen met onze groep ontbeten en op pad gegaan om scooters te huren. We willen wat hoogtepunten en watervallen van Dalat bekijken.
We liepen door een smal straatje, langs achterbuurten door iemands tuin op zoek naar de scooter verhuur. Volgens mij was het gewoon een gezin die toevallig vijf scooters hadden staan en snel geld wilde verdienen, maar oké.
Minder oké was dat sommige scooters geen spiegels hadden of zachte banden. Stonden we daar een een half uur uit te leggen dat we toch echt spiegels wilde hebben. Na het spelletje: spiegeltje erop spiegeltje eraf had Marjolein de knoop doorgehakt en bedacht dat we beter ergens anders heen konden gaan. Ze had gelijk, vooral toen een van de verhuurders zei: ‘Ja, deze is duur, dus als je deze laat vallen moet je betalen’.
Daar gingen we weer. In de taxi naar de stad. Als je er rekening mee houdt dat niemand zich hier aan de verkeerslijnen houd en onze taxichauffeur met twee telefoons tegelijk bezig was, reed hij best netjes. Thom heeft maar een keer het stuur hoeven over te pakken.
Wat een prachtige watervallen. Het was alleen niet echt wat we er van hadden verwacht. Langs de straatgoten en van trappen af stroomden het regenwater. Ik denk dat de werkelijke watervallen er niks bij zijn. Gelukkig hadden Jeneh en ik onze regenjassen in het hostel gelaten.
Ik vind Dalat een mooie stad. Leuker dan HCMC, omdat het anders is dan de andere plekken die ik in Azië heb gezien. Jammer dat ik vandaag vooral alleen de straatstenen en stoepjes heb bekeken. Ik liep namelijk als een schildpad mee onder de poncho van Femke. Femke en ik hebben even goed kennis kunnen maken. Dat moet ook wel als je een tijd lang half aan elkaar vastgeplakt loopt en ik volledig op haar zicht moest vertrouwen. We hebben tijdens onze wandeling meerder bijna-dood-ervaringen meegemaakt, dus dat bracht ons ook dichter tot elkaar. Oversteken in een gedeelde poncho is een uitdaging en lopen door een soort straat rivier, zorgt ook voor de nodige adrenaline bij het bijna uitglijden. Het hoogtepunt was het bijna van de trap afdonderden. Toch nog watervallen en hoogtepunten gezien vandaag.
Na het schuilen in een winkelcentrum, wat ook al heel raar was, want onze tassen werden dicht getyriped wegens diefstal. Mitchel at ook nog een raar groen broodje.
Iedereen was zeiknat en koud dus teruggaan was het beste. Nu zit ik vanuit de warmte te typen.
Mitchel had een top idee. We namen een massage.
Taxi in, afgezet bij de spa, zwarte thee met vanille (deze moet ik echt onthouden, deze thee was top), kleren uit en liggen maar. Een beetje onwennig was het wel. Het Vietnamese gefluister tussen de twee masseuses, het geluid van het knakken van Mitchels vingers en het ‘full body’ masseren nogal serieus nemen waren nieuw voor mij. Maarja, het spastisch bewegen en lachen wanneer de masseuse mijn voeten aanraakt, was misschien wel raar voor haar.
Taxi in, taxi uit en het eten stond al op tafel. Na een dinner met pittige komkommer en rijst heeft vooral Jeneh nog veel verloren met het Zweeds pesten.
Morgen gaan we een nieuwe poging doen tot scooters huren. Hopelijk heeft het insmeren van zonnebrand morgen wel echt zin.
Reacties
Een reactie posten