5 uur ‘s ochtends kwamen we aan in Hanoi. We pakten een taxi waarvan de meter sneller liep dan dat wij reden, dus binnen no time konden we deze man en half miljoen betalen. Gingen wij niet doen, dus half vloekend betaalden wij twee ton wat duidelijk nog steeds 4x duurder was.
En door. Nog geen twee uur later zaten we in de bus richting de ferry van Cat ba. In deze bus hadden we een 360 graden view over onze route, want we zaten voorin. Naar links probeerden we niet te kijken, want dan keken de 5 uitstekende haren uit de buschauffeur zijn moedervlek terug.
Tussen al het geschreeuw dat wij toch niet kunnen verstaan, de smerige bankjes en de stress van het verliezen van waardevolle spullen, zat een meisje met een ernstige vorm van ATK. De glamoureuze houding die deze meid had tenmidden van al deze zooi was gewoon bijna een talent te noemen. Met een kruising van een pruillip en de overdreven versie van een duckface zat deze meid met denkbeeldige camera’s in haar hoofd. Zo zat ze daar met haar tieten vooruit terwijl ze staarde over de met vuilbedekte zee. Entertainment wordt hier vanuit alle hoeken verzorgd.
Staan we dan na deze lange reis in de lobby van het verkeerde hostel. Bijna goed.
Staan we dan na deze lange reis in de lobby van ons goede hostel, waar we hartelijk ontvangen werden door meneer-niet-helemaal-100. Je komt er vanzelf wel achter waarom wij hem met deze naam hebben gedoopt. We hebben 10 minuten met hem staan praten, ons voorgesteld en een dure tour bij hem geboekt. Niet te vergeten zijn we vandaag tenminste 3x in en uit het hostel gelopen en hebben wij hem elke keer enthousiast begroet. Toch presteerde deze man het zichzelf 3x voor te stellen en even voor de zekerheid te checken of wij wel echt in dit hostel horen.
Even bijkomen van de reis en Jeneh werd schreeuwend wakker. ‘Waar is nep-Romy?’. Blijkbaar had ze een nachtmerrie, dus ik stelde haar maar gerust en zei: ‘hier’. Ik denk dat Jeneh hallucineert van alle ananas smoothies.
Stadje verkennen. Daar liepen wij langs de drijvende restaurants en de bootjes. Het is tijd voor marktjes! Ik wilde een rode jurk kopen, dus ik ging hem passen, hij was mooi, maar ik liep met lege handen weg wegens gebrek aan afding-vaardigheden.
De vrouw van de winkel wilde wat graag een foto van mij in die jurk, dus ik grapte: ‘voor de reclame zeker’. Toen moest ze lachen en zei ze: ‘Nee, als ik ga eten kijk ik hiernaar en dan heb ik meteen geen honger meer’. Ik wist nou niet precies of ze bedoelde dat ze me slank vond of dat ze bedoelde dat ze bijna moest kotsen van mij in die jurk, maar dat maakt niet uit, ik ben blij dat ik kan helpen met haar aanpraat-eetstoornis.
Het geniale idee kwam als heldere hemel bij deze regenachtige dag. Morgen gaan wij een tourtje doen in de mannelijke klederdracht van cat ba. We gaan in een bananen pakje rond paraderen. Dat wordt een leuke blogpost morgen!
Als ik het tot morgen haal, want de airco die boven me hangt druppelt op m’n been. Niet zeiken, we zijn backpackers.
Reacties
Een reactie posten