Een nieuwe dag en we gingen op pad met onze Nederlandse crew. Poging twee tot scooters huren ging vandaag een stuk beter. Na een discussie over het niet inleveren van onze paspoorten voor borg besloot de verhuurder dat een ID voldoende was en dat het hem toch meer om het geld ging.
Thom en Olger (de twee jongens die we hebben ontmoet) hadden een route bedacht voor vandaag, helemaal top. Thom tours begon. Ik moet zeggen dat ik een hele goede recensie zou schrijven, als Thom tours echt een bedrijf zou zijn. We hebben de gehele dag achter elkaar gescootert met acht toeristen die allemaal net niet goed weten hoe ze hier goed moeten rijden. Toch is het Thom tours gelukt om samen met zijn buisnes partner Olger een top tour neer te zetten. We hebben verschillende interessante stops gemaakt en daarnaast wisten zij de groep in het verkeer bij elkaar te houden, de weg te wijzen en ons te vermaken. Ik zou ze aanbevelen op Trip adviser.
Op hoop van zegen door het verkeer. We kwamen aan bij een grote onafgemaakte boeddha en een soort van tempel. We werden door drie verschillende hoofden aangestaard, maar daar kwamen we niet voor. het ging om de waterval naast deze halve tempel. Thom tours heeft ons over stenen geleid, langs rotsen en door de bush bush, totdat we bij de waterval aankwamen. Super was dat iedereen zo goed voorbereid was en slippers aanhad. Helemaal niet gevaarlijk met klimmen, maar gelukkig was op je kont naar beneden glijden langs de modder ook af en toe een optie. Dit was dus weer helemaal top met het witte shirt van Jeneh en mij en het witte broekje van Mitchel. Wel waren we voorbereid op zwemmen, dus iedereen had zijn zwemkleding aan. Jammer dat het water nog bruiner was dan de modder waar we eerst doorheen moesten glijden. We hebben duidelijk goede keuzes gemaakt vanochtend.
Zoals je van ons verwacht hebben we een fotoshoot gehouden bij de waterval. Daarvoor hebben we ons leven gewaagd door rotsen te beklimmen op slippers, maar wat is nou eigenlijk meer waard dan likes op de gram? Nadat we nonchalante weg-kijk-foto’s hadden gemaakt, ging de fotoshoot nog even door. Zoals wij foto’s maken van de toeristische plekken, zo willen de Aziaten foto’s van ons als toeristen. Zou het komen door mijn lichtgevende huid?
We scooteren weer door. Dit gaat trouwens zo verbazingwekkend goed. Ik wil niet overmoedig worden, maar ik ben echt trots op mij en Jeneh. We rijden heel kalmpjes en gassen wanneer nodig. We hebben bergen, stijle heuvels, stort regen en gatenkaas wegdek allemaal overleefd. We wisselde veel af en bleven allebei zoveel mogelijk gefocust. Wanneer we een drukke rotonde overgingen was het vooral toeteren, met handen zwaaien en schreeuwen naar tegenliggers, maar we kwamen er zonder kleerscheuren vanaf.
We zijn veel gestopt en Thom tours heeft er goed voor gezorgd dat we op de juiste locale plekjes stopten. Ik hou daar van. Zo’n kraampje langs de weg in the middel of nowhere waar van alles te koop is dat je niet kan plaatsen. Ik wil het liefst alles proberen, terwijl de angst voor diarree altijd aanwezig is.
We hebben bij precies zo’n tent geluncht waar ik gekozen heb voor discutabele ‘kip’. Ook hier had ik weer een gek wcbesef-moment. Het was niet alleen verbazingwekkend dat die wc daar schoner was dan de wc in de koffietent vanwaar ik nu uit schrijf (hier kost een club sandwich gewoon 5 eu), maar ik miste ook iets. Ze hebben hier dus gewoon nergens gaten in de wc-rollen. Dat is dus gewoon heel irritant. Echt een typisch moment: Je gaat iets pas echt missen wanneer je het niet meer hebt. Ik heb het gevoel dat de gaten in de wc-rollen erg ondergewaardeerd worden in Nederland. Ik denk dat ik een awareness inzameling ga houden.
Jammer dat onze perfecte rit op de scooter werd verstoord toen we moesten parkeren in een modderpoel waar Jeneh nog even wilde nagassen. Dat gaat natuurlijk niet met een zachte grond. Niet gevallen, wel een hartverzakking.
Het was tijd voor meer adrenaline, dus op naar de rodelbaan. Jeneh en ik hebben samen de tijd van ons leven gehad toen we melig in de rodelbaan reden, jammer dat deze tijd teleurstellend kort duurde. Gelukkig hadden we nog een tweede rit terug. We stapten helemaal enthousiast in, maar dit bleek alleen maar omhoog te gaan als terugweg. Grote anticlimax. De spa muziek langs de route deed onze frustratie ook niet ten goede. We hebben de tijd maar genomen onze levenskeuzes nog eens goed te bespreken. Ik denk dat we een moment van ‘ onszelf vinden op vakantie’ hebben gehad in een rodelbaan. Stukke wijzer reden we maar weer verder.
‘Crazy house?, parking there’. Mitchel gaf hier het antwoord op: ‘No crazy house’. We parkeerde verder in de straat en liepen langs de man het Crazy house in. Ik denk dat we langzaam beter worden in manieren vinden niet te snel door ons geld te gaan. Deze man zou namelijk minimaal 5000 vragen voor die parkeerplek het liefst per persoon, maar in ieder geval per scooter.
Crazy was het crazy house. Dit is zo’n gevalletje, ik kan wel foto’s lopen maken, maar het gaat nooit overkomen zoals we het in het echt hebben gezien. Het is een grote villa van meerdere gebouwen met verschillende afdelingen. Elke afdeling heeft een eigen thema, denk aan: water, sprookjes, bos, glow in the dark enzovoort. Het huis was daarop ingericht. het was leuk om even te zien. Leuker vond ik de sing along die we voor het huis hielden toen Marjolein een ukulele kon bemachtigen.
Naast het crazy house woonde ook een crazy lady. Deze vrouw had niet alleen de schattigste puppy die je ooit hebt gezien, die ik zeker niet ging aaien (smerige beesten), maar ook een watermeloen op haar hoofd. Het was niet z’n situatie waarbij Afrikaanse vrouwen spullen op hun hoofd dragen ter vervoer. Het was meer alsof ze de watermeloen had uitgehold, een helm of badmuts nodig had en toen maar voor de schil koos.
Toen we de scooters terug brachten kwamen we erachter dat onze verhuurder echt van alle markten thuis is. Hij stond namelijk letterlijk op de markt met een kraam vol met gespietst vlees. We zouden hier even een voorgerecht halen, maar toen ik besefte dat ik al een tijdje niet had gegeten, werd dit voor mij bijna een volledige maaltijd. Ik moest alles proberen. Dit, terwijl nog steeds de angst voor diarree altijd aanwezig is.
Uiteindelijk zijn we in een wanne-be-Macdonalds beland. Waar we een te dure burger hebben gegeten.
Hoe we precies thuis zijn gekomen ga ik maar niet uitleggen, maar we zijn thuis gekomen. De afsluiting van de dag vond ik perfect. We hebben een drankje gedaan met de groep want morgen scheiden onze wegen weer.
De jongens hebben knuffelend onder de dekens hun liefde voor Ajax gedeeld toen zij ‘s nachts de wedstrijd keken.
Ik had mezelf voorgenomen vroeg te gaan slapen, maar betrapte mezelf erop te laat nog steeds wakker te zijn en aan het zingen met Marjolein in een te gore bar met een Canadees. Als je dat kan doen, doe je slapen toch gewoon later.
Thom en Olger (de twee jongens die we hebben ontmoet) hadden een route bedacht voor vandaag, helemaal top. Thom tours begon. Ik moet zeggen dat ik een hele goede recensie zou schrijven, als Thom tours echt een bedrijf zou zijn. We hebben de gehele dag achter elkaar gescootert met acht toeristen die allemaal net niet goed weten hoe ze hier goed moeten rijden. Toch is het Thom tours gelukt om samen met zijn buisnes partner Olger een top tour neer te zetten. We hebben verschillende interessante stops gemaakt en daarnaast wisten zij de groep in het verkeer bij elkaar te houden, de weg te wijzen en ons te vermaken. Ik zou ze aanbevelen op Trip adviser.
Op hoop van zegen door het verkeer. We kwamen aan bij een grote onafgemaakte boeddha en een soort van tempel. We werden door drie verschillende hoofden aangestaard, maar daar kwamen we niet voor. het ging om de waterval naast deze halve tempel. Thom tours heeft ons over stenen geleid, langs rotsen en door de bush bush, totdat we bij de waterval aankwamen. Super was dat iedereen zo goed voorbereid was en slippers aanhad. Helemaal niet gevaarlijk met klimmen, maar gelukkig was op je kont naar beneden glijden langs de modder ook af en toe een optie. Dit was dus weer helemaal top met het witte shirt van Jeneh en mij en het witte broekje van Mitchel. Wel waren we voorbereid op zwemmen, dus iedereen had zijn zwemkleding aan. Jammer dat het water nog bruiner was dan de modder waar we eerst doorheen moesten glijden. We hebben duidelijk goede keuzes gemaakt vanochtend.
Zoals je van ons verwacht hebben we een fotoshoot gehouden bij de waterval. Daarvoor hebben we ons leven gewaagd door rotsen te beklimmen op slippers, maar wat is nou eigenlijk meer waard dan likes op de gram? Nadat we nonchalante weg-kijk-foto’s hadden gemaakt, ging de fotoshoot nog even door. Zoals wij foto’s maken van de toeristische plekken, zo willen de Aziaten foto’s van ons als toeristen. Zou het komen door mijn lichtgevende huid?
We scooteren weer door. Dit gaat trouwens zo verbazingwekkend goed. Ik wil niet overmoedig worden, maar ik ben echt trots op mij en Jeneh. We rijden heel kalmpjes en gassen wanneer nodig. We hebben bergen, stijle heuvels, stort regen en gatenkaas wegdek allemaal overleefd. We wisselde veel af en bleven allebei zoveel mogelijk gefocust. Wanneer we een drukke rotonde overgingen was het vooral toeteren, met handen zwaaien en schreeuwen naar tegenliggers, maar we kwamen er zonder kleerscheuren vanaf.
We zijn veel gestopt en Thom tours heeft er goed voor gezorgd dat we op de juiste locale plekjes stopten. Ik hou daar van. Zo’n kraampje langs de weg in the middel of nowhere waar van alles te koop is dat je niet kan plaatsen. Ik wil het liefst alles proberen, terwijl de angst voor diarree altijd aanwezig is.
We hebben bij precies zo’n tent geluncht waar ik gekozen heb voor discutabele ‘kip’. Ook hier had ik weer een gek wcbesef-moment. Het was niet alleen verbazingwekkend dat die wc daar schoner was dan de wc in de koffietent vanwaar ik nu uit schrijf (hier kost een club sandwich gewoon 5 eu), maar ik miste ook iets. Ze hebben hier dus gewoon nergens gaten in de wc-rollen. Dat is dus gewoon heel irritant. Echt een typisch moment: Je gaat iets pas echt missen wanneer je het niet meer hebt. Ik heb het gevoel dat de gaten in de wc-rollen erg ondergewaardeerd worden in Nederland. Ik denk dat ik een awareness inzameling ga houden.
Jammer dat onze perfecte rit op de scooter werd verstoord toen we moesten parkeren in een modderpoel waar Jeneh nog even wilde nagassen. Dat gaat natuurlijk niet met een zachte grond. Niet gevallen, wel een hartverzakking.
Het was tijd voor meer adrenaline, dus op naar de rodelbaan. Jeneh en ik hebben samen de tijd van ons leven gehad toen we melig in de rodelbaan reden, jammer dat deze tijd teleurstellend kort duurde. Gelukkig hadden we nog een tweede rit terug. We stapten helemaal enthousiast in, maar dit bleek alleen maar omhoog te gaan als terugweg. Grote anticlimax. De spa muziek langs de route deed onze frustratie ook niet ten goede. We hebben de tijd maar genomen onze levenskeuzes nog eens goed te bespreken. Ik denk dat we een moment van ‘ onszelf vinden op vakantie’ hebben gehad in een rodelbaan. Stukke wijzer reden we maar weer verder.
‘Crazy house?, parking there’. Mitchel gaf hier het antwoord op: ‘No crazy house’. We parkeerde verder in de straat en liepen langs de man het Crazy house in. Ik denk dat we langzaam beter worden in manieren vinden niet te snel door ons geld te gaan. Deze man zou namelijk minimaal 5000 vragen voor die parkeerplek het liefst per persoon, maar in ieder geval per scooter.
Crazy was het crazy house. Dit is zo’n gevalletje, ik kan wel foto’s lopen maken, maar het gaat nooit overkomen zoals we het in het echt hebben gezien. Het is een grote villa van meerdere gebouwen met verschillende afdelingen. Elke afdeling heeft een eigen thema, denk aan: water, sprookjes, bos, glow in the dark enzovoort. Het huis was daarop ingericht. het was leuk om even te zien. Leuker vond ik de sing along die we voor het huis hielden toen Marjolein een ukulele kon bemachtigen.
Naast het crazy house woonde ook een crazy lady. Deze vrouw had niet alleen de schattigste puppy die je ooit hebt gezien, die ik zeker niet ging aaien (smerige beesten), maar ook een watermeloen op haar hoofd. Het was niet z’n situatie waarbij Afrikaanse vrouwen spullen op hun hoofd dragen ter vervoer. Het was meer alsof ze de watermeloen had uitgehold, een helm of badmuts nodig had en toen maar voor de schil koos.
Toen we de scooters terug brachten kwamen we erachter dat onze verhuurder echt van alle markten thuis is. Hij stond namelijk letterlijk op de markt met een kraam vol met gespietst vlees. We zouden hier even een voorgerecht halen, maar toen ik besefte dat ik al een tijdje niet had gegeten, werd dit voor mij bijna een volledige maaltijd. Ik moest alles proberen. Dit, terwijl nog steeds de angst voor diarree altijd aanwezig is.
Uiteindelijk zijn we in een wanne-be-Macdonalds beland. Waar we een te dure burger hebben gegeten.
Hoe we precies thuis zijn gekomen ga ik maar niet uitleggen, maar we zijn thuis gekomen. De afsluiting van de dag vond ik perfect. We hebben een drankje gedaan met de groep want morgen scheiden onze wegen weer.
De jongens hebben knuffelend onder de dekens hun liefde voor Ajax gedeeld toen zij ‘s nachts de wedstrijd keken.
Ik had mezelf voorgenomen vroeg te gaan slapen, maar betrapte mezelf erop te laat nog steeds wakker te zijn en aan het zingen met Marjolein in een te gore bar met een Canadees. Als je dat kan doen, doe je slapen toch gewoon later.
Reacties
Een reactie posten