Dit was een plan dag. We hebben onze route uitgestippeld voor de Hà Giang loop. Voor de mensen die niet weten wat dit is: een 4 daagse trip op de motor door prachtige landschappen en dorpjes in het noorden van Vietnam. We zijn met z’n tweeën en dat is prima, maar misschien is het leuk om de loop in een groepje te doen. Toen was daar: Eline.
Jeneh en ik hadden het er al eerder over, hoe irritant is het als je vegan eet terwijl je in dit land bent en nou zaten wij er met zo eentje. We vonden onszelf in een grasrestaurant waar we nepvlees en saaie groente kregen. Jeneh vond het al lastig eten te kiezen, maar haar gezicht sprak boekdelen.
Toen Eline even niet keek, zijn we een broodje gaan halen.
In de kamer werden de bedden even lekker opgemaakt. Hier bedoelen ze daarmee: de deken weer recht leggen.
Eigenlijk was deze dag niet zo spannend, we hebben Hà Giang ontdekt en Eline ontmoet. We hebben ons fysiek en mentaal voorbereid voor de tocht die morgen gaat beginnen. We waren ready voor bed toen onze dag toch nog een wending kreeg.
Ik overdrijf vaak en graag, maar ik zal het nu zo gedetailleerd mogelijk eerlijk omschrijven. Het zat in de hoek van de kamer tegen de muur aan, het was groter dan Jeneh’s hoofd, het had haar op z’n poten en het ging sneller dan je hoopte. Er zat echt een MEGA GROTE spin in de kamer. Stonden we daar als hysterische wijven te schreeuwen. Iemand van het hostel kwam om hem weg te halen en sloeg de spin 3x raak met zijn slipper. DRIE KEER raak met een slipper, het liet sporen achter en toch rende het nog weg. Dit scenario duurde wel even, maar uiteindelijk won de slipper.
Nu snel rust pakken en een kleine tas, want het enige wat mee gaat onderweg is: ondergoed, regenjas, een trui, zonnebrand en water.
We gaan de rit doen op semi automatische scooters, dus dat wordt schakelen. Dit gaat nog een uitdaging worden.
Reacties
Een reactie posten