Meneer-niet-helemaal-100 rende rond omdat hij opzoek was naar de twee dames die op tour zouden gaan. Gelukkig vond hij ons nadat hij 5x langs was gerend terwijl we voor zijn neus in de lobby zaten. Gelukkig vielen we ook niet op, want we hadden beide een knal geel bananen kostuum aan. Maar he, kan gebeuren.
‘Met haar gaan we waarschijnlijk geen vrienden zijn’. Was het eerste dat we tegen elkaar zeiden over onze nieuwe vriendin Mia. Mia is dus echt super lief. Zij is een Vietnamese meid die oorspronkelijk uit Hanoi komt. Ze spreekt mega enthousiast vloeiend Engels.
Onze challenge van de dag begon. We gingen met iedereen op de foto die ook een bananen pak aan had. Nou zou je verwachten dat dat er niet zoveel zijn, maar zo’n pak komt net zoveel voor als spijkerbroeken in Nederland, dus we kregen het nog druk vandaag.
Wij stonden al een tijdje te wachten totdat de ferry eraan kwam. Dat was natuurlijk geheel onze fout, want wij gingen ervanuit dat we op tijd moesten zijn voor de tour. Hier boeit de tijd dus totaal niet, alles en iedereen komt wanneer ze daar zin in hebben, onze fout.
De tour begon. We gingen op een krakkemikkige boot met een dakterras. De stand van de boot maakte gelukkig helemaal niks uit, want het uitzicht maakte alles goed. Tijdens de tocht zagen we enorme rotsen met groen in het water. De rotsen in de verte met de mist ervoor, zorgde voor een onrealistisch effect. Het voelde als een real-life scène uit Pirates of the Carribian.
Tijd om naar een onbewoond eiland te zwemmen. Samen met Mia zijn we van het terras van de boot gesprongen. Ondanks deze wat koudere dag, was het water zo warm als een goede douche. Jeneh en ik kregen het ook steeds warmer naarmate we bij het eiland kwamen. We moesten van de tourbegeleider (de Nederlandse Riet) namelijk zo hoog mogelijk op het oppervlak blijven zwemmen, want op de bodem lagen puntige stenen en zee-egels.
Ik stond een beetje te bibberen op het eiland toen Riet zei dat iedereen een steen moest zoeken. Zorgvuldig een uitgekozen gingen we haar achterna. We moesten kruipend onder rotsen door met onze natte lijf door het zand, dus zand zat op plekken waar je het niet wilde, maar het was het waard. We kwamen op een open plek tussen de rotsen waar duidelijk eerder mensen waren geweest. Overal waren er stapels stenen op elkaar gezet en dit balancerende spektakel gaf een prachtige sfeer. Wij moesten onze stenen bij de rest voegen en konden zo ook een beetje bijdragen aan de schoonheid voor de volgende bezoekers. Ik heb hier gewoon heen foto’s van :(. Erg jammer, maar probeer jij maar eens niet gestoken te worden door rotsen of zeeegels, onder rotsen door de klauteren en dat met een mobiel in je hand. Ja, 1, 2, nee.
De volgende stop van de boot was een plek waar je kon kajakken. De eerste 10 minuten waren geweldig. Het water was mooi, de omgeving nog mooier en het kloten met de peddels was goed entertainment. We gingen door grotten, we zagen bijzondere apen en vermaakten ons met de tegenliggers in de andere kajakken. Toen begon de verzuring. Voor twee meisjes met weinig armspieren werd een half uurtje kajakken toch iets too much. We wilde ons niet laten kennen, maar toen het half uurtje langzaam naar de 2 uur ging, begonnen we toch stiekem een beetje tegen elkaar te zeuren als de ander niet ging peddelen. Kajakken doen we deze vakantie waarschijnlijk niet nog eens, toch blij dat we het een keer gedaan hebben.
De boot ging verder. We voeren langs de Eiffeltoren van Vietnam, ha long bay. Eigenlijk is dit meer van hetzelfde dat ik al beschreef, enorm hoge rotsen met ontzettend veel groen. Voor het iconische uitkijkpunt over deze rotsen gingen we naar monkey-Island. Ze hebben daar dus apen.
Ze hebben daar dus ook een klimtocht van 25 minuten op verschrikkelijk scherpe punten, dus je kan wel bedenken wat ik interessanter vond. Dit was een pittige klimtocht en met pittig bedoel ik: de Aziaten zonder motoriek gingen niet eens omhoog, Mia gaf ook bij voorbaat al op, een aantal van de groep gingen terug want wilde de inspanning niet leveren en een meisje zat ergens midden in vast en stond een tijdje met haar vriendje te kibbelen voordat zij alleen naar beneden liep. Tuurlijk zijn wij we gegaan. Ik vond het klimmen alleen al MEGA VET, maar voor het uitzicht doe je het natuurlijk allemaal. Het was het duidelijk waard. We hebben mooie foto’s gemaakt, maar het komt niet in de buurt van de daadwerkelijke diepte die je met je eigen ogen kon zien.
Onze dag als bananen liep tot een eind. We zeiden de crew van de boot gedag en ook Mia. We eindigde onze avond in de Oasis bar met een oude kerel (die zijn eigen leeftijd nog niet helemaal erkende) die we gister tijdens het avondeten hadden ontmoet, een Aziaat met een heel goed gebit en iets te veel op (waardoor onterecht zelfvertrouwen naar boven kwam) en een Engelsman met iets te slechte dansmoves (en daarmee iets te hard probeerde). Zo was de bar met nog wel meer mensen die allemaal wel benoemens waardig zijn, want de meeste mensen zijn hier wat eigenaardig. Dat is natuurlijk ook wel het geen dat het zo leuk maakt.
Nu maar eens gaan slapen in een van de 28 bedden (ik overdrijf niet, ik heb geteld) die leeg zijn om in te slapen. Groetjes thuis.
Ik begrijp dat iedereen hartstikke benieuwd is naaf onze banaan outfit. Foto’s komen later, internet is hier dood.
‘Met haar gaan we waarschijnlijk geen vrienden zijn’. Was het eerste dat we tegen elkaar zeiden over onze nieuwe vriendin Mia. Mia is dus echt super lief. Zij is een Vietnamese meid die oorspronkelijk uit Hanoi komt. Ze spreekt mega enthousiast vloeiend Engels.
Onze challenge van de dag begon. We gingen met iedereen op de foto die ook een bananen pak aan had. Nou zou je verwachten dat dat er niet zoveel zijn, maar zo’n pak komt net zoveel voor als spijkerbroeken in Nederland, dus we kregen het nog druk vandaag.
Wij stonden al een tijdje te wachten totdat de ferry eraan kwam. Dat was natuurlijk geheel onze fout, want wij gingen ervanuit dat we op tijd moesten zijn voor de tour. Hier boeit de tijd dus totaal niet, alles en iedereen komt wanneer ze daar zin in hebben, onze fout.
De tour begon. We gingen op een krakkemikkige boot met een dakterras. De stand van de boot maakte gelukkig helemaal niks uit, want het uitzicht maakte alles goed. Tijdens de tocht zagen we enorme rotsen met groen in het water. De rotsen in de verte met de mist ervoor, zorgde voor een onrealistisch effect. Het voelde als een real-life scène uit Pirates of the Carribian.
Tijd om naar een onbewoond eiland te zwemmen. Samen met Mia zijn we van het terras van de boot gesprongen. Ondanks deze wat koudere dag, was het water zo warm als een goede douche. Jeneh en ik kregen het ook steeds warmer naarmate we bij het eiland kwamen. We moesten van de tourbegeleider (de Nederlandse Riet) namelijk zo hoog mogelijk op het oppervlak blijven zwemmen, want op de bodem lagen puntige stenen en zee-egels.
Ik stond een beetje te bibberen op het eiland toen Riet zei dat iedereen een steen moest zoeken. Zorgvuldig een uitgekozen gingen we haar achterna. We moesten kruipend onder rotsen door met onze natte lijf door het zand, dus zand zat op plekken waar je het niet wilde, maar het was het waard. We kwamen op een open plek tussen de rotsen waar duidelijk eerder mensen waren geweest. Overal waren er stapels stenen op elkaar gezet en dit balancerende spektakel gaf een prachtige sfeer. Wij moesten onze stenen bij de rest voegen en konden zo ook een beetje bijdragen aan de schoonheid voor de volgende bezoekers. Ik heb hier gewoon heen foto’s van :(. Erg jammer, maar probeer jij maar eens niet gestoken te worden door rotsen of zeeegels, onder rotsen door de klauteren en dat met een mobiel in je hand. Ja, 1, 2, nee.
De volgende stop van de boot was een plek waar je kon kajakken. De eerste 10 minuten waren geweldig. Het water was mooi, de omgeving nog mooier en het kloten met de peddels was goed entertainment. We gingen door grotten, we zagen bijzondere apen en vermaakten ons met de tegenliggers in de andere kajakken. Toen begon de verzuring. Voor twee meisjes met weinig armspieren werd een half uurtje kajakken toch iets too much. We wilde ons niet laten kennen, maar toen het half uurtje langzaam naar de 2 uur ging, begonnen we toch stiekem een beetje tegen elkaar te zeuren als de ander niet ging peddelen. Kajakken doen we deze vakantie waarschijnlijk niet nog eens, toch blij dat we het een keer gedaan hebben.
De boot ging verder. We voeren langs de Eiffeltoren van Vietnam, ha long bay. Eigenlijk is dit meer van hetzelfde dat ik al beschreef, enorm hoge rotsen met ontzettend veel groen. Voor het iconische uitkijkpunt over deze rotsen gingen we naar monkey-Island. Ze hebben daar dus apen.
Ze hebben daar dus ook een klimtocht van 25 minuten op verschrikkelijk scherpe punten, dus je kan wel bedenken wat ik interessanter vond. Dit was een pittige klimtocht en met pittig bedoel ik: de Aziaten zonder motoriek gingen niet eens omhoog, Mia gaf ook bij voorbaat al op, een aantal van de groep gingen terug want wilde de inspanning niet leveren en een meisje zat ergens midden in vast en stond een tijdje met haar vriendje te kibbelen voordat zij alleen naar beneden liep. Tuurlijk zijn wij we gegaan. Ik vond het klimmen alleen al MEGA VET, maar voor het uitzicht doe je het natuurlijk allemaal. Het was het duidelijk waard. We hebben mooie foto’s gemaakt, maar het komt niet in de buurt van de daadwerkelijke diepte die je met je eigen ogen kon zien.
Onze dag als bananen liep tot een eind. We zeiden de crew van de boot gedag en ook Mia. We eindigde onze avond in de Oasis bar met een oude kerel (die zijn eigen leeftijd nog niet helemaal erkende) die we gister tijdens het avondeten hadden ontmoet, een Aziaat met een heel goed gebit en iets te veel op (waardoor onterecht zelfvertrouwen naar boven kwam) en een Engelsman met iets te slechte dansmoves (en daarmee iets te hard probeerde). Zo was de bar met nog wel meer mensen die allemaal wel benoemens waardig zijn, want de meeste mensen zijn hier wat eigenaardig. Dat is natuurlijk ook wel het geen dat het zo leuk maakt.
Nu maar eens gaan slapen in een van de 28 bedden (ik overdrijf niet, ik heb geteld) die leeg zijn om in te slapen. Groetjes thuis.
Ik begrijp dat iedereen hartstikke benieuwd is naaf onze banaan outfit. Foto’s komen later, internet is hier dood.
Reacties
Een reactie posten