Zie ik nou licht door de gordijnen komen? Uhm..... yes. Tijd om eruit te gaan en iets van de omgeving te zien. Het begon al te goed met het uitzicht vanuit onze slaapkamer. We kijken uit over enorme rijstvelden.
De tracking begon en omdat wij eigenwijs zijn, doen we onze eigen tracking. Welkom bij de Romy en Jeneh tracking. Bij deze tracking hebben we een lange broek aan en lange mouwen, omdat we dachten dat het ongeveer hetzelfde weer zou zijn als gisteren. Dit zorgde er inderdaad voor dat we het erg warm hadden, maar bekijk het van de zonnige kant, de zon scheen.
Inbegrepen bij onze tracking zit zwaaien naar elke local en dan vooral de kinderen, gegarandeerd mooie foto’s van de omgeving of van mede trackinglopers, zweet over je hele lichaam en een meet en greet met alle autobestuurders die voor ons stoppen. Ik kan je vertellen, toen wij het eenmaal soort van hadden opgegeven, konden we binnen 3 seconde gratis naar het stadje liften. Waarom betalen we ook alweer voor taxi’s?
Voordat we onze tracking eindigde zijn we 6x verkeerd gelopen. Dat hoort natuurlijk ook allemaal bij de ervaring. We hebben wel de gehele wandeling de sfeer erin gehouden. We hebben zelfs een wandellied geschreven. Ik kan je verzekeren dat dit bij geen enkele andere tracking gebeurd. Na een tijdje kwamen we er wel achter dat we nooit de weg zouden gaan vinden, tenzij we het zouden vragen. We vroegen het dus aan de eerst volgende voorbijganger. Misschien hadden we achteraf iets zorgvuldiger moeten kiezen, want in de uren daarna waren we een onmogelijke berg aan het beklimmen, bizon’s aan het ontwijken en van klei bergen aan het springen. De man zag er in eerste instantie niet zo heel snugger uit zonder tanden en slijm langs zijn mond, maar het was niet alsof we veel keus hadden.
Na die berg hadden we het best wel gehad. We stapten tegen beter weten in, toch maar in een van de lift auto’s. Deze man had een kind van 3 naast zich, dus het zou wel goed zijn.
Van het kastje naar de muur, ofwel, van de stad weer naar onze homestay.
Ik zit op een steen. Het is perfect weer voor een t-shirt en een lange broek. Windje door je haar, het uitzicht bleek met de minuut meer diepte te hebben en toen kwam daar de eigenaar van de homestay met een kopje thee. Ik denk niet dat ik gelukkiger had kunnen zijn.
Daar werd mijn rust verstoord door het thuisfront. Wel leuk om van jullie te horen. Ik maakte een foto van het Skype-scherm en vroeg me af of ik geadopteerd was.
Het was tijd om te gaan. Dus daar zaten we dan met 4 Engelse in een taxi richting het busstation. We hadden geen ticket, geen bewijs, niks. De man van de homestay zei dat het allemaal goed kwam en iemand onze naam had, oké. Het zal vast goed komen.
1, 2, nee. Het komt dus niet zomaar even goed. We werden ergens verkeerd afgedropt en nu staan we tegen een winkelier uit te leggen dat we een bus moeten halen. NIEMAND spreekt hier normaal Engels. Lichte paniek. Alsof onze mood het weer kon bepalen, kwam er uit het niets een storm opzetten. Een vrouw nam ons mee, zij wist het wel. We gingen over een plein, langs een markt, staken de straat over naar een ander busstation. Onze tassen werden van ons overgepakt en in een bus gegooid. Het zal allemaal wel. Het ging allemaal zo raar dat we niet echt tijd hadden normaal te reageren. Dus reageerden we maar abnormaal, we gingen een pizza halen.
Niet zo’n westerse pizza, maar zo een met ei, raar vlees en andere gekkigheid. Stonden we dan onder een plastic zeil dat ons maar minimaal beschermde tegen de storm. Ons humeur was wel alweer een stuk beter, wat eten toch niet allemaal kan doen.
Even doorspoelen naar een paar uur later. We zitten in de bus. Iemand roept opeens onze naam om. Bleek toch dat we in deze bus goed zitten, dat is een geruststelling na 5 uur.
Het bleek ook dat we de jongens weer op een haar na hebben gemist. Toen wij aan het strijden waren in de storm en paniek veroorzaakten (vooral bij onszelf), kwamen zij aan in de stad Sapa. Toevallig het gedeelte van de stad dat wij niet eens hebben opgemerkt (het grootste gedeelte). Verder kunnen we best veel hoor.
Voordat ik het gedeelte Sapa afrond, wil ik toch nog even aandacht voor de mannen uit het dorp die binnen de twee dagen dat wij er waren een halve boerderij in elkaar hebben gezet. Hier kan de noord-zuidlijn nog een puntje aan zuigen.
Voor de mensen die nieuwsgierig zijn, hier is een couplet uit ons lied:
Ik heb een zweetreet
En het is goor
En niemand weet het,
Niemand heeft het door.
Ik heb een zweetreet
En het is goor
Maar we gaan verder
Ja, we gaan door
De tracking begon en omdat wij eigenwijs zijn, doen we onze eigen tracking. Welkom bij de Romy en Jeneh tracking. Bij deze tracking hebben we een lange broek aan en lange mouwen, omdat we dachten dat het ongeveer hetzelfde weer zou zijn als gisteren. Dit zorgde er inderdaad voor dat we het erg warm hadden, maar bekijk het van de zonnige kant, de zon scheen.
Inbegrepen bij onze tracking zit zwaaien naar elke local en dan vooral de kinderen, gegarandeerd mooie foto’s van de omgeving of van mede trackinglopers, zweet over je hele lichaam en een meet en greet met alle autobestuurders die voor ons stoppen. Ik kan je vertellen, toen wij het eenmaal soort van hadden opgegeven, konden we binnen 3 seconde gratis naar het stadje liften. Waarom betalen we ook alweer voor taxi’s?
Voordat we onze tracking eindigde zijn we 6x verkeerd gelopen. Dat hoort natuurlijk ook allemaal bij de ervaring. We hebben wel de gehele wandeling de sfeer erin gehouden. We hebben zelfs een wandellied geschreven. Ik kan je verzekeren dat dit bij geen enkele andere tracking gebeurd. Na een tijdje kwamen we er wel achter dat we nooit de weg zouden gaan vinden, tenzij we het zouden vragen. We vroegen het dus aan de eerst volgende voorbijganger. Misschien hadden we achteraf iets zorgvuldiger moeten kiezen, want in de uren daarna waren we een onmogelijke berg aan het beklimmen, bizon’s aan het ontwijken en van klei bergen aan het springen. De man zag er in eerste instantie niet zo heel snugger uit zonder tanden en slijm langs zijn mond, maar het was niet alsof we veel keus hadden.
Na die berg hadden we het best wel gehad. We stapten tegen beter weten in, toch maar in een van de lift auto’s. Deze man had een kind van 3 naast zich, dus het zou wel goed zijn.
Van het kastje naar de muur, ofwel, van de stad weer naar onze homestay.
Ik zit op een steen. Het is perfect weer voor een t-shirt en een lange broek. Windje door je haar, het uitzicht bleek met de minuut meer diepte te hebben en toen kwam daar de eigenaar van de homestay met een kopje thee. Ik denk niet dat ik gelukkiger had kunnen zijn.
Daar werd mijn rust verstoord door het thuisfront. Wel leuk om van jullie te horen. Ik maakte een foto van het Skype-scherm en vroeg me af of ik geadopteerd was.
Het was tijd om te gaan. Dus daar zaten we dan met 4 Engelse in een taxi richting het busstation. We hadden geen ticket, geen bewijs, niks. De man van de homestay zei dat het allemaal goed kwam en iemand onze naam had, oké. Het zal vast goed komen.
1, 2, nee. Het komt dus niet zomaar even goed. We werden ergens verkeerd afgedropt en nu staan we tegen een winkelier uit te leggen dat we een bus moeten halen. NIEMAND spreekt hier normaal Engels. Lichte paniek. Alsof onze mood het weer kon bepalen, kwam er uit het niets een storm opzetten. Een vrouw nam ons mee, zij wist het wel. We gingen over een plein, langs een markt, staken de straat over naar een ander busstation. Onze tassen werden van ons overgepakt en in een bus gegooid. Het zal allemaal wel. Het ging allemaal zo raar dat we niet echt tijd hadden normaal te reageren. Dus reageerden we maar abnormaal, we gingen een pizza halen.
Niet zo’n westerse pizza, maar zo een met ei, raar vlees en andere gekkigheid. Stonden we dan onder een plastic zeil dat ons maar minimaal beschermde tegen de storm. Ons humeur was wel alweer een stuk beter, wat eten toch niet allemaal kan doen.
Even doorspoelen naar een paar uur later. We zitten in de bus. Iemand roept opeens onze naam om. Bleek toch dat we in deze bus goed zitten, dat is een geruststelling na 5 uur.
Het bleek ook dat we de jongens weer op een haar na hebben gemist. Toen wij aan het strijden waren in de storm en paniek veroorzaakten (vooral bij onszelf), kwamen zij aan in de stad Sapa. Toevallig het gedeelte van de stad dat wij niet eens hebben opgemerkt (het grootste gedeelte). Verder kunnen we best veel hoor.
Voordat ik het gedeelte Sapa afrond, wil ik toch nog even aandacht voor de mannen uit het dorp die binnen de twee dagen dat wij er waren een halve boerderij in elkaar hebben gezet. Hier kan de noord-zuidlijn nog een puntje aan zuigen.
Voor de mensen die nieuwsgierig zijn, hier is een couplet uit ons lied:
Ik heb een zweetreet
En het is goor
En niemand weet het,
Niemand heeft het door.
Ik heb een zweetreet
En het is goor
Maar we gaan verder
Ja, we gaan door
Reacties
Een reactie posten